O czym Bauman z Obirkiem rozprawiali

Kupiłam sobie fascynującą książkę. Jej autorami są Zygmunt Bauman i Stanisław Obirek, a tytuł nosi: O BOGU I CZŁOWIEKU ROZMOWY. Wydało ksiażkę Wydawnictwo Literackie. Ileż tu wątków i rozważań, które wiodę sama ze sobą lub przy okazji innych lektur! Ile moich przeczuć wprost nazwanych! Ile rozwiniętych idei! Ileż znaków zapytania. Jednym słowem – cudo dla ciała i duszy. Napiszę o tym coś poważniejszego do jubileuszowego „Wolnomularza Polskiego”, czyli jesienią, bo numer letni zamknięty na amen. Dziś przytoczę Baumana, z rozdziału końcowego, VII pt. Bóg czy bogowie? łagodne oblicze politeizmu: „Wszystko co twórcze w ludzkiej egzystencji, twórcze ze swego przyrodzenia i nieodwracalnej natury, ma swe źródło w ludzkiej róznorodności. I to nie różnorodność ludzka obraca się w bratobójcze masakry, lecz niezgoda na nią i zamiar postawienia za wszelką cenę na swoim. Warunkiem przedwstępnym pokoju, solidarności i życzliwej między ludźmi współpracy jest zgoda na wielość sposobów bycia człowiekiem i gotowość do przyjęcia modelu współżycia, jakiego ta wielość wymaga”.
Myślałam nieraz, dlaczego ta nasza masoneria taka podzielona wzdłuż i wszerz na wszystkie sposoby. I chciało mi się jakiejś Rady Koordynacyjnej, Ciała Ustalającego, Rady Nieustającej, a teraz mi się nie chce. To, w jakim stanie jest nasza organizacja wynika z ludzkiej natury po prostu. Byliśmy różni, jesteśmy różni, będziemy różni i żaden wspólny rytuał tego stanu nie zmieni. Amen.

Kudłaty dla Mirusi

A pani Mirusia niech obejrzy egzorcyzmy Annelise Michel i zobaczy jak bedzie wyla po smierci przeklinajac Pana Boga. Tak napisal mi Pan Kudlaty. Ja mysle, ze Pan Bog nie dopusci, bo jest samym Milosierdziem.

1 do 1, czyli remis

„Wszyscy jesteśmy skazani na wiarę – wiarę w istnienie Boga albo wiarę, że go nie ma” – to zdanie pochodzi z ciekawej rozmowy w dzisiejszej Wyborczej z Aleksandrem Buglą,  filozofem religii i jej nauczycielem, obecnie odsuniętym od nauczania przez biskupa „z braku kwalifikacji”.

Rzeka

 Szukałam dzisiaj zdjęć kotów, do książeczki z moimi wierszykami o kotach, dla Emilki. Szukam, szukam i nagle zobaczyłąm swoje zdjęcie z Egiptu, gdy płynęłam Nilem. Nil, mgła, wspomniałam ten ranek i wierszyk sam się napisał.

Dwa stateczki, mgła dokoła,

niknie wszystko, nikt nie woła,

tylko Bóg hen, gdzieś, daleko…

hen za Nilem,  hen za rzeką,

którą tylu bogow płynie…

Miną oni. I ty miniesz.

Bogu świeczkę i diabłu ogarek…

 

 Jeszcze się taka nie urodziła,

co by każdemu dogodziła:

chciałam być święta

– Ona była spięta,

gdy wymyślam dziwy,

On jest nieszczęśliwy.

Dać Bogu świeczkę

i diabłu ogarek?

życia mi nie starczy,

muszę mieć żyć parę!

„W czwórce jest Bóg”…

Poczytałam sobie w internecie o Jadwidze Byszewskiej, która pod pseudonimem Teofil Barbelo opublikowała książkę Poszukiwania brata Teofila. Zaczęłam o niej pisać wczoraj. Mówiąc szczerze, rozśmieszył mnie ten pseudonim „Barbelo”, zanim w przypisach nie przeczytałam w czym rzecz. No i do śmiechu mi już nie było, bo dotyczy to sprawy szalenie kontrowersyjnej, bo elementu kobiecości w Bogu. „Gnostycy uważali, że na czele Królestwa Światłości obok Ojca Wszechświata znajduje się dziewiczy, żeński aspekt bóstwa, nazwany Barbelo, rozumiany jako uzewnętrznienie myśli Boga, jako pierwsza emanacja, […] (Apokryf Jana 26, 19 – 27). W historii różne znaczenia przypisywane były Barbelo, wliczając sugestię  <w czwórce jest Bóg> , wywodząc z pitagorejskiego pojęcia tetraktys„. Na początku tego blogu mam wpis: „W imię Matki, i Córki, i Duszy świętej”, no i wychodzi na to, że moja mała prowokacja ma swe korzenie w gnostycyźmie. Zadziwiające.

Jest chmura, będzie tęcza

 

 Jest chmura,

a jakby wcale jej nie było,

tyle dusz w jednej chwili,

z tylu miejsc ubyło.

Czy lecą w stronę tęczy,

co jest gdzieś nad nami?

Czy krążą cichym cieniem

pod mymi oknami?

Czy widzą, że pod domem 

czereśnia zakwitła?

że zwykła jest ta wiosna,

chociaż tak niezwykła?

Tyle mam jeszcze pytań,

odpowiedzi żadnych,

za mało modlitwy,

mało zdań układnych.

Iza zdążyła się jeszcze uczesać…

Czesałam się dzisiaj u swojej fryzjerki. Miałam iść na jedyną nieodwołaną imprezę ze swojej branży ubezpieczeniowej. Fryzjerki rozmawiały o swojej znajomej fryzjerce Mirze (salon przy Alejach Ujazdowskich, nie znam osobiście), u której czesała się Iza Jaruga-Nowacka przed wylotem na uroczystości katyńskie. Miała złe przeczucia…

 

Jeszcze się uczesała, spojrzała do lusterka,

a teraz w Niebie, Pan Bóg na nią zerka.

Zaś obok niego – jeśli mam być szczera 

myślę, że stoi bogini Aszera.

„Będziemy w Niebie teraz Izo obie,

walczyć o prawa

wszystkich boskich kobiet”!

 

O pewnym diable i jego diablicy

Myślę metafizycznie i magicznie o starych bogach i jeszcze starszych boginiach. To pewnie diabeł wyciąga po mnie pazury. Na razie napisałam wiersz o pewnym diable i jego ukochanej diablicy.

 Nie udawaj Pana Boga, bo podwinie ci się noga

i chociażeś bogobojny, w lustrze – diabeł, drań przystojny.

 Wisi diabeł na dzwonnicy, „Ola-Boga” na głos krzyczy,

ale dupy nie przysłoni, bo ogonem na mszę dzwoni.

 Przy tym diable tkwi diablica, starym capem się zachwyca,

że jest zdolny niesłychanie,  je aniołki na śniadanie.

 Tak do siebie pasowali, całe Piekło zwojowali

i pospołu – żadnej trwogi! –  moczą w wrzącej smole nogi.

 To ci miłość niesłychana, Piekło w nocy, Piekło z rana,

Tylko człek na głowę chory, może kochać te amory…

Niegdyś była święta…

 Aszera

 

Wytargaj lwy za uszy,

niech wiedzą, kto jest Panią,

modląc się dziś do Boga,

pomódl się też i za nią,

  

Dawno minęły czasy

i mało kto pamięta,

że nigdyś królowała,

że niegdyś – była święta.

 

To zdjęcie zrobiłam  na Górze Nebo, (aktualnie w Jordanii) w grudniu 2008 r. Właśnie stąd Mojżesz zobaczył Ziemię Obiecaną, czyli Kaanan, w którą pod wodzą Jozuego, bo Mojśszesz nie doczekał, wkroczyli Izraelici z imieniem Jahwe na ustach. A tu królował El z małżonką Aszerą. No i się zaczęło…