Scenariusz na miłość

„Fajny film dzisiaj widziałam…” Momenty były?  Właściwie nie było, jak to w romantycznej bajce dla dorosłych po przejściach (radzę iść na ten film tylko takim, czyli „po przejściach”, a najlepiej po rozwodach i załamaniu kariery). Recenzenci zarzucają filmowi Scenariusza na miłość, że jest aż do bólu przewidywalny, czyli schematyczny. A ja pytam: A jakie są bajki? Są do bólu przewidywalne. Bo i takie mają być: dobro ma zostać nazwane, zło przegrać, dobrzy bohaterowie mają zwyciężyć, a najlepiej ożenić się (rycerz z królewną, po zabiciu smoka). Ponieważ jak milionom widzów podobają mi się takie filmy, to nieraz pytam siebie po cichu: „Jesteś babo schematyczna, banalna, przewidywalna”!… Pewnie jestem. Jak dziecko, które chce mieć jasne kryterium dobra i zła, mieć świat uporządkowany. Ponieważ tak mało tego w realnym świecie, a jak nawet to dobro jest, to skutecznie ukryte bądź zagłuszane, to takie filmy są jak odtrutka. Mój ulubiony Hugh Grant nie zawodzi. Wyczytałam, że nie miał ostatnio wiele szczęścia i ponoć w Scenariuszu na miłość wiele jest z jego biografii, to i gra bardzo autentycznie. I swego uroku nie traci, choć to już chłopiec dobrze po 50. „Nie ma takiego momentu, od którego nie można by zacząć życia na nowo” – mówimy sobie po wyjściu z kina. Kto tak zaczynał, zrozumie. Kto to jeszcze ma przed sobą… to niech wybierze się na coś innego. 🙂

Kloss wiecznie żywy

Bardzo smutno mi się zrobiło, gdy na FB przeczytałam informację, że umarł Stanisław Mikulski, odtwórca roli kapitana Klossa. Stawkę większą niż życie oglądałam w jej pierwszym wydaniu, pod koniec lat 60., potem śledziłam jej losy w nowej Polsce: gdy ją wymazywano, bo z gruntu niesłuszna ideologicznie, gdy ją dawano wraz ze stosownym, „słusznym”, komentarzem, gdy ją sprzedawano na DVD (mamy kilka odcinków w domu), gdy wreszcie na kanale Kino Polska puszczano ją non stop, bo zwyciężyła. Wygrało po prostu dobre kino, scenariusz, aktorstwo. Powiedzonka o kasztanach na Placu Pigalle, „Bruner, ty świnio” weszły do potocznego języka. Jak mi jest podle i źle, sięgam po stare, ulubione lektury (np. Anię z Zielonego Wzgórza aktualnie do poduszki) lub filmy. Kloss okaże się moim zdaniem „wiecznie żywy”.

Medicus, czyli pochwała wiedzy i tolerancji

Byliśmy z Adamem na filmie Medicus. Recenzent Wyborczej napisał, ze jest to film łopatologiczny i z dłużyznami. Lubię jak łopatologicznie, wolno i należycie opowiada mi się piękną historię o potrzebie zgębiania wiedzy, tolerancji i szacunku dla różnych przekonań religijnych, niezgody na fundamentalizm, potrzebie dobra i miłości. Film powinni obejrzeć wszyscy, którzy narzekają na stan polskiej służby zdrowia, czyli wszyscy rodacy. 🙂 O Avicennie, czyli Ibn Sina uczyłam się dawno, dawno. Trochę bajkowo, ale przypomniałam sobie tę wspaniałą postać.

Tajemnica Filomeny

Wrócilismy właśnie z kina, z filmu „Tajemnica Filomeny”. Kto może, niech idzie. Trochę to będzie trudne do przełknięcia dla przeciętnego Polaka-katolika, bo gorzkie, ale gorycz wcale nie dominuje. Jest i zadumanie, i nostalgia, i gniew, i tęsknota, i miłość. Jest w końcu zetknięcie dwóch światów: prywatnych uczuć z dziennikarskim, opisującym czy raczej grającym na emocjach. Patrząc na to, co się dzieje dziś, to jakby zetknąć ze sobą dwie narracje z Ukrainy: analizy geopolityczne z tragedią matki, która straciła syna na Majdanie. Tutaj w filmie też mamy stratę: matki, poszukującej adoptowanego syna. Matka była małoletnia, a adopcja właściwie przymusowa. Pośredniczyły w niej bogobojne irlandzkie zakonnice. Film nie krzyczy, ale mówi. Śmialiśmy się prawdziwie, gdy główna bohaterka opowiada swemu towarzyszowi – dziennikarzowi koszmarne romansidło, ale powórna opowieść kolejnego romansu na koniec, już wzbudzała dobry uśmiech i zrozumienie. Historia poza wszystkim prawdziwa. Adopcje dzieci w Irlandii prowadzone przez zakonnie liczone były w wielu setkach – były to lata 50-te. Do dziś niektóre matki szukają swoich dzieci, głownie w USA. Jednym słowem świetne kino, wybitna kreacja aktorska głównej bohaterki, film nominowany do 4. Oscarów.

Moje menażki

Film Smak curry godny obejrzenia. Ciepły, mądry, oszczędny, nostalgiczny… Głównym bohaterem filmu jest menażka, a raczej ich zestaw, w którym nosi się jedzenie, przyrządzane przez zaniedbywaną, śliczną hinduskią żonę. Zamiast do męża, jedzenie w tychże menażkach – przez pomyłkę rzecz jasna – trafia do samotnego wdowca, który wybiera się na wcześniejszą emeryturę. Zaczyna się smakowanie potraw i korespondencja na kartkach. Więcej nie napiszę, bo niby w tym nie ma żadnej akcji, a jest wszystko co nieszczęśliwym ludziom potrzebne, czyli nadzieja na bliskość i uczucie.

Mnie jednak te menażki zawiodły zupełnie gdzie indziej, tak samo jak w filmie. Już po pięciu minutach smakowania filmowego obiadu, ja przeniosłam się w świat dzieciństwa, do Kudowy-Zdroju, gdzie urodziłam sie i mieszkałam do końca szkoły podstawowej w 1970 r. I nosiłam obiady w menażkach. Nie lubiłam tego. Jeszcze niedawno o tym wspominałam mamusi. I nagle, te filmowe menażki, coś zrobiły z mymi wspomnieniami i ujrzałam sercem, poczułam smak i zapach – bułeczek maślanych z rodzynkami, które raz na jakiś czas serwowano kuracjuszom w sanatorium nr 5 na kolacje. Zamiast jednej czy dwóch, przynosiłam do domu nieraz i 5 takich świeżutkich, pachnących bułeczek, bo mój tata był w latach 50-tych kierownikiem tegoż sanatorium, panie kucharki bardzo go lubiły (znalazłam ostatnio jego zdjęcie z kucharkami, kelnerkami przy wielkich garach) i w związku z tym moje menażki były pełniejsze niż powinny zważywszy na bloczek, który oddawałam. Niedawno taką maślaną bułeczkę z rodzynkami ujrzałam w piekarni w pobliżu redakcji, ale nie kupiłam, bo  figura nie ta co w Kudowie… 🙂

Smak curry

Wybieramy się zaraz z mężem do kina na film pt. Smak curry. Zatęskniłam za innymi klimatami, nastrojami, smakami. Podoba mi się zdanie z recenzji Pawła T. Flisa: „Menażka z pysznym obiadem rewolucji zacząć oczywiście nie może. A przecież, choćby po twarzach głównych bohaterów, widać, że zmienić może całkiem wiele”. Po południu zdam relację.

Papusza

Poszliśmy dzisiaj w mężem na Papuszę. Ma w sobie ten film, jak los poetki, piękno, tragizm. Jest tak zrobiony, że do mnie przemawia „przez skórę”. Wzruszenie brało mnie za gardło, w domu zasnęłam, zmęczona, jak po jakiejś ciężkiej pracy. Przejmujące. Kojarzył mi się film o Andrieju Rublowie Tarkowskiego. I tak czekałam, aby jak tam, po surowych, lecz poetyckich, czarno-białych obrazach rozbłysły kolory: w Rublowie ikon, tu – barwnego cygańskiego taboru. Niestety, tego nie było. Czytałam, że film składa się z odrębnych obrazów, nie układających się w ciąg chronologiczny. Ja mam skojarzenie z talią kart, z której wróżą Cyganki. Obrazy w filmie są jak niby przypadkowo wyciągane z talii karty, układają się one ostatecznie w Los. Tak myślę o tgym Losie Papuszy, czy to, że trafiła do historii poezji, warte było złamanego życia? A może bez tego złamania, nie byłoby tych wierszy w ogóle? Piękny, piękny, piękny film. Idźcie!

Wenus nie Diana

Byliśmy dziś w kinie na Wenus w futrze Polańskiego. Niesamowita gra aktorów! Dialog, od którego oczu i uszu oderwać nie można. Niby śmieszny, a trochę straszny. Taki pastisz na seksizm obecny wszędzie. Dla mnie to było WIELKIE ODKRYCIE jeszcze z innego powodu. Sporą „rolę” odegrał w filmie Polańskiego obraz Tycjana Wenus z lustrem. Aż jęknęłam głośno, gdyż ja pod starą kopią tegoż obrazu śpię od lat 33! I przez ten cały czas myślałam, że śpię pod kopią Diany Rubensa, a śpię pod kopią Wenus z lustrem Tycjana. Ot, nieuctwo wyszło na jaw, no, ale teraz już jestem Oświeconą istotą. 🙂

PS A tyle się w życiu nagadałam o rubensowskich kształtach tak a propos tej „Diany”!

KONESER

Byliśmy dzisiaj z mężem na filmie Koneser. Różne panują na jego temat opinie. Nam zdecydowanie się podobał. Kapitalnie zagrana główna rola mężczyzny, który bał się żywych kobiet, ale otaczał ich obrazami; dziełami najlepszych mistrzów pędzla, ukrytymi za stalowymi drzwiami tajnej galerii. Dlaczego Konser ożył?, ożyły jego uczucia. Kto go uwolnił? – naprawdę i symbolicznie – nie napiszę, ale film polecam. 🙂

Nie za bardzo wielki Gatsby

Pełne rozczarowanie co do filmu Wielki Gatsby. „Wszystkiego tu jest za dużo” – przeczytałam w jakiejś recenzji i po obejrzeniu tego dzieła zgadzam się z nią. Wydumane, nieautentyczne, niezbyt dobrze zagrane. O Gatsbym pomyślałam sobie w trakcie, że z takim obsesjonatem nie chciałabym mieć nic do czynienia. Samo bożyszcze kobiet, czyli Leonardo di Caprio przypominał mi Mariana Krzaklewskiego i wzruszyć się za nic nie mogłam. Taka amerykańska Trędowata. Tyle pieniędzy wydane. I po co? Do dziś pamiętam Roberta Redforda. Ciekawe, jak bym odebrała ten film po latach? Pozostało mi po pierwszym Gatsbym coś rzeczywiście wielkiego i romantycznego. No, ale byłam wtedy pewnie o 30 lat z hakiem młodsza.