Dziwnie się dzieje ostatnimi czasy. Symbolem tego wszystkiego stał się dla mnie piękny zegar w paryskim muzeum d’Orsay. Z jego jednej strony czas biegł normalnie, a z drugiej, jakby zastygł. W kawiarni muzeum, gdzie z koleżanką Wandą piłyśmy kawę, jedna ściana wyłożona była lusterkami, umieszczonymi pod różnym kątem. Efekt był taki, jak na jednym ze zdjęć: świat pokawałkowany, nie tylko do góry nogami, ale powywracany na wszystkie strony. Moje spotkania paryskie były właśnie takie – działy się w ciągu tygodnia, ale wracałam w nich w przeszłość – 40 lat, 27 lat, wybiegałam też w przyszłość, najbliższą i tę trochę dalszą. Kto wie, może z punktu widzenia np. Wielkiego Architekta, ten mój świat jest właśnie taki nieciągły, w którym trudno powiedzieć, kiedy co się kończy, a kiedy zaczyna (i na odwrót). Przebywając w tych różnych czasoprzestrzeniach, zaczęłam gubić się w rzeczywistości. Zgubiłam kolczyk, czapeczkę, bluzkę, zostawiałam torebkę, pomyliły mi się daty… Trochę to śmieszne wszystko, ale w sumie… poetyczne. 🙂
W dłuuuugie dni świąteczne wybrałam się w końcu do kina, na Oficera i szpiega Romana Polańskiego. Godzina była „niekinowa”, 12.10, większość sali pełna ludzi 50 plus. Podczas seansu było jak makiem zasiał, żadnych szelestów, podświetlonych komórek; nic. Z mrocznego ekranu emanowało rosnące napięcie. Mroczne wnętrza, mroczne sprawy, mroczne dusze. To nie jest kino akcji, to prawdziwy film szpiegowski i… sędziowski, bowiem jednym z bohaterów filmu Polańskiego jest wymiar sądownictwa w III Republice. Splecione, ciemne interesy rządzących, w tym dowództwa armii, które woli, by skazać niewinnego, niż przyznać się, że dowody sfałszowano, a proces naciągnięto. Niewinny oficer – Żyd, oskarżony o szpiegostwo, a przeciwko niemu cała państwowa machina, oprócz jednego sprawiedliwego. Nie opowiadam filmu, bo recenzje można przeczytać wszędzie. Opowiedziana przez Polańskiego historia jest ponadczasowa, sięga i nas, naszych rządzących (armia u nas chyba nie taka, ukryta jakby), naszych sędziów. Po filmie – jeśli ktoś nie wiedział – to już będzie, jak ważna jest sędziowska niezawisłość, jakie okropne niezasłużone, fałszywe oskarżenia, jaka straszna nienawiść na tle narodowości i wyznania. Będzie też wiedział, jak chuchać i dmuchać trzeba na tych sprawiedliwych, którzy stają na przeciw tego państwowego walca i nie boją się – jak wówczas Emil Zola mówić w twarz: „oskarżam”!
Aszera 