Walizeczka otwarta, torba – takoż, kapelusz w samochodzie. Szykuję się na wypad do Buska. Wcześniej zawitam z Emilką do domu w Czerwonej Górze i swej rodzicielki, potem razem pojedziemy na rodzinne groby do Porąbki, by w dniu naszych 146 urodzin (moje i mamusi), czyli 9 lipca, wrócić do Warszawy. Na zdjęciach Busko z mego poprzedniego wypadu półtora roku temu. W planach basen, basen, basen, kosmetyczka i rozmyślania na tarasie u Pani Ani, oraz słuchanie krakania parkowych wron i gawronów. Co więcej (?) – się zobaczy. 🙂
… gdy wszystko się układa. Najpierw dostałam „złamane” strony z książki mojej mamusi; te ze zdjęciami, które ułożyły się idealnie na tylu stronach, ile miały. Potem dostałam letniego „Wolnomularza Polskiego” i naniosłam ostatnie, malutkie poprawki – wieczorem WP 75 idzie do druku (hurrra, zdążę na lożę Świętego Jana!). Następnie umówiłam redaktora – łamacza na drugi tom mojej „Aszery” (jesień br.). Potem po odwiedzeniu Adama kupiłam w Biedronce dwa kaktusiki i skutecznie je zasadziłam w moich ozdobnych kielichach (czy im się to spodoba, to inna sprawa, pożyjemy – zobaczymy). Następnie zdążyłam złapać Pana Hydraulika (jest taki fajny, że piszę go z dużej litery). Pan Hydraulik wymienił mi ustrojstwo od spłukiwania wiadomo czego, założył klosz na żyrandol w łazience, mimo że zgubiłam stosowną śrubkę (dorobił), zajrzał do kranu w kuchni, który ciekł – już nie cieknie. Pooglądał moje krzesło, które się nadłamało (potrafi skleić, choć nie dziś), ustalił przyczyny dziwnego zachowania się kanapy (sprężyna do wymiany, poszuka sprężyny). Jeszcze do pełnego szczęścia potrzeba mi wygranej Polski w meczu z Senegalem i przynajmniej dwóch brydżowych rozdań, bo ostatnio gram jak noga. W sumie jaki fajny, fajny dzień!
Niezależnie od brydżowego kursu, drugi raz urządziłam brydżyka w domu. Dziś był wyłącznie damski. Moje koleżanki brydżystki są tylko troszkę starsze od mojej córki. Wiedziałam, że są wykształcone i inteligentne, bo to widać było na pierwszy rzut oka na kursie, ale że przy stoliku spotkają się cztery panie z doktoratami??? Jeden był (ten doktorat) z biologii molekularnej, dwa z ekonomii i jeden mój z nauk politycznych. Lubię te damskie klimaty. Oj lubię!
Właśnie dostałam wiadomość, że robimy tysięczny – 1000 – numer „Gazety Ubezpieczeniowej”! Z drugiej, masońskiej strony, szykuję się do wydania „Wolnomularza Polskiego” na jego 25-lecie. Jedno wydarzenie w czerwcu, drugie w sierpniu. Aż prosi się o jakieś podsumowanie. Czasu mam wiele, bowiem bieżące redagowanie GU należy już do Oli, ja tylko zdalnie planuję numery, ale to praca na pół gwizdka, całość odpowiedzialności spada na nią. Redagowanie kwartalnika, jakim jest „Wolnomularz Polski” to dla starej redaktorki (38 lat w branży), to małe piwo przed śniadaniem i sama przyjemność. Gazeta jest jedynym tygodnikiem w branży ubezpieczeniowej, a -Wolnomularz jedynym takim kwartalnikiem w polskiej masonerii. Nie raz – przyznam się bez bicia – chciałam rzucać i jedno, i drugie. Nie rzuciłam. Wytrwałam. Trwam. Ostatnio na FB gdzieś przeczytałam i nawet udostępniłam dojmujące wyznanie Steva Jobsa, który ze szpitalnego łóżka oceniał swoje pełne sukcesów zawodowych i finansowych życie. I napisał, że z życia „prawdziwego” miał niewiele, że za mało było tam miłości i przyjaźni. Tak, nigdy za wiele miłości i przyjaźni – to słowa akuratne na moje skromne jubileusze.
Aszera 