Wstyd się przyznać, ale dopiero dziś przeczytałam ważny historyczny argument, dlaczego kobiet nie należy przyjmować do lóż masońskich. Pochodzi z I połowy XVIII wieku i został wyłożony przez kawalera de Ramsay, Wielkiego Mówcę Zakonu, w jego słynnej Mowie z 21 marca 1737 r. Jako skromna siostra Mówczyni Loży Gaja Aeterna (czysto kobiecej jak wiadomo), przytaczam ten fragment Mowy mego wielkiego poprzednika, który- biedny -nie wiedział, że i tak kobiety masonkami kiedyś zostaną i także tego pola aktywności pozbawić się nie dadzą!
Oto wspomniany fragment: „Tak, Panowie, słynne święta Ceres w Eleuzis, Izis w Egipcie, Minerwy w Atenach, Uranii u Fenicjan i Diany w Scytii miały związek z naszymi. Świętowano tam tajemnice, w których dużo było pozostałości dawnej religii Noego i Patriarchów. Kończyły się one posiłkami i ucztami, gdzie nie znano ani braku umiaru, ani wybryków, w które popadli stopniowo poganie. Źrdłem tej niesławy było wbrew pierwotnemu założeniu dopuszczenie do nocnych spotkań osób dwóch płci. Aby takim wybrykom zapobiec, kobiety wykluczone są z naszego Zakonu. Nie jesteśmy na tyle niesprawiedliwi, by tę płeć uważać za niezdolną do zachowania sekretu. Ale jej obecność mogłaby niepostrzeżenie zakłócić czystość zasad i obyczajów naszych zebrań” (czyt. za: „Ars Regia” nr 1/2 (9/10) 1995/1996).
