Zraniony uzdrowiciel

I jeszcze jeden fragment z książki Macieja Bennewicza KOACHING TAO: „Istnieje w nas zraniony Uzdrowieciel. Jeśli reagujemy na cudze sprawy i emocje własnymi silnymi emocjami o podobnym charakterze, to nie jest to empatia, ale echo naszej rany. Empatia to odpowiedź o innym charakterze: na ból reagujemy pomocą, na bezradność radą, na gniew uspokojeniem, jednak gdy w wyniku cudzej bezradności ujawnia się nasza bezradność, to znaczy, że sprawa dotyczy również nasz samych albo tylko nas. Raniony nie może uzdrowić dokładnie takiej samej rany, jakiej doświadcza w bólu. Dopóki ona się nie wygoi, nie zabliźni. Ból nie pozwala nam skupić skutecznej uwagi na drugiej istocie. Myślimy wtedy o sobie, nie o niej”.

Sens – talent – przyjemność

1. SENS. Wpisz najważniejsze sprawy, z których czerpiesz poczucie sensu (to coś, w co głęboko wierzysz).
2. TALENT. Określ najważniejsze swoje uzdolenienia.
3. Wybierz te spośród swoich aktywności, które mają sens, i do których masz talent – zanotuj elementy
wspólne.
4.Spośród aktywności z punktu 3. wybierz te, które sprawiają ci największą przyjemność.

To jest właśnie obszar, którym warto zajmować się w życiu; coś co daje nam poczucie sensu, do czego masz talent i co sprawia ci przyjemność. (na podst: Maciej Bennewicz, COACHING TAO, ćw. 16, s. 183).

Tak sobie robiłam to ćwiczenie i wyszło, że na dziś powinnam nadal wydawać, redagować i pisać do „Wolnomularza Polskiego” 🙂 A Wy???

Wolnomularz wiosenny już się robi :-)

Dzisiaj skończyłam robić szpigel wiosennego Wolnomularza. Przestawiałam, przesuwałam, kombinowałam, aż wreszcie jest! Mamy też kolor okładki (na razie tajemnica) i obrazka na pierwszą stronę. Dziś pierwsze dwa teksty przyszły z korekty. W sobotę przychodzi Piotr łamacz i… poszły konie po betonie! Na pierwszy dzień wiosny 21 marca będzie na rynku.

Emilka rozmyśla…

Mamy heretyka!

Ostatnio na moim blogu przy okazji rozmyślań o ekumeniźmie pojawiło się słowo „heretyk” (zwłaszcza w opiniach). Otóż znowu znalazłam „heretyka”. Jest nim ks. Mieczysław Puzewicz, nazwany tak przez publicystę Terlikowskiego za to, iż na swoim blogu opisał sen z Jezusem w roli głównej. Jezus w tymże śnie do gejów i lesbijek mówił per „moi bracia, moje siostry”. Wpis ten po jakimś czasie zniknął, za to jego treść została rozpowszechniona właśnie za sprawą red. Terlikowskiego z „Frondy”. On to nazwał ks. Puzewicza „heretykiem”. W sobotnio-niedzielnej Wyborczej jest felieton na ten temat pióra Konrada Sawickiego – teologa, redaktora „Więzi” i autora „W Drodze”, który tak kończy swoje rozważania: „Cała sytuacja to ładna pocztówka wysłana z nadwiślańskiego kraju. Katolicki ksiądz – zgodnie ze swym powołaniem – stara się głosić Dobrą Nowinę wzystkim, nie tylko wybranym. Katolicki publicysta – zgodnie z retoryką wojenną wprowadzoną w miejsce Ewangelii – strzela do księdza kulami z napisem. A katolicki biskup [ks. Budzik] – zaniepokojony szumem medialnym – dla świętego spokoju wpływa na usunięcie tekstu. I wreszcie mamy ten upragniony święty spokój, z którego wynika dość oczywiste przesłanie skierowane do środowisk LGBT: nie jesteście mile widziani ani w Kościele, ani w niebie. A że to zakrawa na herezję? Któż by się tym przejmował w katolickim kraju”.
Komentarza swojego nie zamieszczam, by nikomu z wymienionych ani nie pomagać, ani nie zaszkodzić. Cóż poza tym masonom do dyskusji wewnątrzkatolickich? – posłużę się retoryką jednego z moich polemistów, który tak napisał, gdy zastanawiałam się nad abdykacją Benedykta XVI…

20 lat w służbie kudłatego

„20 lat w służbie kudłatego. Gratulacje” – taki wpis dostałam ostatnio od Czytelnika, oczywiście anonimowego. Właśnie czytam książkę Macieja Bennewicza pt. Coaching TAO i znalazłam w niej wiersz ks. Jana Twardowskiego pt. Sprawiedliwość. Zacytuję kawałeczek: modlimy się bo inni sie nie modlą/wierzymy bo inni nie wierzą/umieramy za tych co nie chcą umierać/kochamy bo innym serce wychłódło. Dedykuję te strofy mojemu adwersarzowi i sobie zresztą też; jak trudno kochać, bo ktoś nie kocha, wierzyć, bo ktoś nie wierzy… Takie proste słowa księdza Jana, a taka trudna praktyka życia.

Śnieżek na murku

Murek śliczny, śnieżek – jeszcze bardziej. A wszystko stąd się wzięło, że pomyliłam uliczki w Powsinie: miałam spotkanie na Kremowej, a weszłam w jakąś inną. Nazwy nie znalazłam, numeru też nie, za to zachwyciłam się murkiem. I stąd to zdjęcie. A gdy już weszłam do budynku na właściwej ulicy i zrobiłam wywiad z Maciejem Bennewiczem, coachem duszy (choc nie tylko), znalazłam ulotkę o wrocławskim kongresie, o którym pisałam wczoraj. Wszystko układa się w mojej głowie po nowemu, choć wcale nie wiem, co z tego wyjdzie i jaki kształt przybierze. A rok dla mnie ważny: 20 lat mojej inicjacji masońskiej, 20 lat „Wolnomularza Polskiego”.
PS Zapomniałam dodać, że Powsin, a właściwie Ogród Botaniczny tamtejszy jest mi baaardzo bliski z powodu jego założyciela: cudownego człowieka, wielkiego uczonego, dżentelmena, masona (Wielki Mistrz WWP w latach 90.tych)prof. dr hab. Zbigniewa Gertycha. Już na Wiecznym Wschodzie…

Jak nauka z duchowością będą dialogować

Przepraszam, relacji z Muzeum Etnograficznego nie będzie. Padłam po całym dniu i dopiero się podniosłam. Za to dzisiejszy dzień stał się ważny dla mnie z innego powodu: jadę na Międzynarodowy Kongres pt. Człowiek w obliczu sensu życia. Dialog współczesnej nauki z duchowością. Będzie to we Wrocławiu, w kwietniu. Jak czytamy w ulotce: „Kongres jest pierwszym międzynarodowym spotkaniem, które w oparciu o badania współczesnej nauki podkreśla ponadwyznaniowy wpływ wymiaru duchowego na zdrowie i jakość życia współczesnego człowieka”. Będzie o doświadczeniach mistycznych i spojrzeniu na nie ze strony: neurobiologii, medycyny, psychoterapi i fizyki kwantowej. Bomba jednym słowem.

Zima wróciła…

Zima wróciła, ale nie na długo 🙂

Bogowie – instrukcja obsługi raz jeszcze

Do 11 marca będzie trwała w Muzeum Etnograficznym w Warszawie wystawa „Bogowie – instrukcja obsługi”. Kto nie był, a może – niech idzie. „Współistnienie w przestrzeni publicznej świeckiego państwa, którą symboli­zuje wspólna uczta, wymaga od wszystkich jej uczestników mniejszych lub większych ustępstw. Wymaga więc wspólnie ustanowionego systemu zakazów i nakazów, który dotyczyłby tej szcze­gólnej sytuacji – wspólnej, publicznej sfery komunikacji. Widzimy więc, że współistnienie różnych religii, nawet w warunkach państwa laickiego, to zadanie trudniejsze niż organizacja festiwalu multikulturowego. Wspólne dobro jest trudne, zło i nienawiść przychodzą z łatwością. Złem jest też niewiedza, która rodzi strach, poczucie obcości i zagrożenia” – tak m.in. napisał we Wstępie dyrektor muzeum a zarazem kurator Wystawy dr Adam Czyżewski.