Słonecznik wyrósł wysoko, bo kurze kupki pomogły,
i mruży do mnie oko do boga Ra podobny.
Skłonię się przed tym kwiatem, co w pestki szybko się zmienia,
„Dzień dobry” – mówi rodzicom, a nawet – do widzenia!
I wdzięczny jest im niezmiennie, za byt swój taki podniosły,
bo wokół tyle innych, lecz one nie wyrosły.
To wierszyk sprzed lat sześciu, przypomniałam go sobie, gdy redagowałam kolejny rozdział książki wspomnieniowej mojej mamusi Zenony Dołęgowskiej. Pisze o ostatnich 47 latach spędzonych w Czerwonej Górze, czyli Ziemi Chęcińskiej, pisze o wydarzeniach, ludziach, miejscach, o takiej małej ojczyźnie. Wzruszające, choć ja, jako stara redaktorka, powinnam zachować trzeźwość spojrzenia. Czasami nawet się udaje. 🙂
Sześć lat na moim lustrze w przedpokoju – patrz fot. wyżej – wisiała naklejka: „Ks. Boniecki ma głos. W moim domu” I doczekała się. Nowy prowincjał odwiesił ks. Adama i ten może już publicznie zabierać głos. Z niecierpliwością czekam na pierwszy wywiad w Czarno na Białym.
Chciałam podczas porządków wyrzucić starą miotłę czarownicy bez kijka, rzuciłam ją z rozmachem na kanapę, a ona… zaprotestowała! Zaczęła błyskać oczami, wydawać skrzeczące dźwięki. Zapomniałam zupełnie, że to potrafi, bo od naszych z Emilką domowych wypraw na Łysą Górę upłynęło wiele lat. „Nie chce, by ją wyrzucać” – pomyślałam i zatknęłam za biurko. I nagle zobaczyłam, że gdy piszę, czyli także i teraz, mam przed sobą prawdziwie ekumeniczny ołtarzyk: Krzyż z oliwki, z Ziemi Świętej, na nim dwa skarabeusze z Egiptu, a pod nim mały śmiejący się Budda; na krzyżu zaś Venus z tureckiego miasta Side. Obok czarownica na miotle, dalej ni to święta (ze skrzydłami), ni poganka, którą kupiłam w Tunisie, w miejscu, gdzie była dawna Kartagina, nad tym wszystkim płaskorzeźba nieznanej kobiety (bogini?) z wyspy Rodos, za jej głową masońska róża, a całkiem z prawej – wspomniana na początku miotła czarownicy.
Najbardziej z kiełbasą grzeszyłam w dzieciństwie, kiedy ściągałam ją z babcinego strychu, a kochana babcia dawała mi ją po kryjomu przed rodziną, bo była Wigilia. Kiełbasa była z nutrii i uwielbiałam ją, choć mnóstwo osobników płci obojga otrząsało się na wieść o kiełbasie „ze szczura” z żółtymi zębami. Zaśmiewałyśmy się z Olą, jak w „Dzieciach z Bullerbyn” Ana czy Lisa (lub obie na raz) zapomniały kupić kawałka kiełbasy dobrze podsuszonej. Wracały się do sklepu chyba ze 3 razy. Ostatnio, na skutek diety warzywno-kaszowej nastąpił szlaban. Żadnej kiełbasy! Wytrzymałam jak trzeba cały miesiąc. Ostatnio w „Podróżach z Herodotem” Kapuścińskiego wyczytałam jednak, że we wczesnych latach 50-tych na pewnej wsi, kawałek kiełbasy dobrze podsuszonej trzymano w spiżarni, jako lekarstwo dla chorych niemowląt. – Co, ja gorsza? – pomyślałam. I dzisiaj też zjadłam kawałek kiełbasy (myśliwskiej). Jako lekarstwo, rzecz jasna. 🙂
Od wczoraj nie mogę przestać myśleć o pani Lucynce, która przez kilkanaście lat była naszą gospodynią. Nie mogę powiedzieć, bym schudła na jej wikcie, wręcz odwrotnie – pani Lucyna gotowała po staropolsku. Gdy coś drobnego w domu się zepsuło, wzywała męża, który wszystko potrafił zrobić i zreperować, odwrotnie niż mój Adam, który psuł rzeczy mechaniczne patrząc tylko na nie, nie mówiąc o dotykaniu. Wczoraj dowiedziałam się, że mąż pani Lucyny nie żyje. Zabiły go, a raczej jego słabe serce korzenie dębów, które w ramach „Lex Szyszko” postanowili wyciąć na swojej działce, przy domu. Od dawna dębowe, jesienne liście zatruwały pani Lucynie życie, ale dopiero prawo nowej władzy dało jej możliwość wycinki. Nie wiem kto te dęby wycinał, kto je potem rąbał, w każdym razie mąż postanowił wykarczować korzenie. I po pewnej majowej nocy już się rano nie obudził. Targają mną sprzeczne uczucie: od wielkiego żalu dla dobrych ludzi, z którymi byliśmy związani tyle lat, po miłość do drzew, a zwłaszcza „świętych”, słowiańskich dębów. I jest mi bardzo gorzko.
Aszera 