Z dzisiejszego dnia zostanie mi na zawsze obraz następujący: setki demonstrantów leżą na plecach i kopią w płoty ustawione przed Sejmem. Ten „kop” został zwielokrotniony, stał się potężny i dudniący. Te płoty nie musiały runąć, z przeszkody stały się pomocnikami demonstrantów. I tak często się w naszym życiu dzieje: to co wydawało się przeszkodą i złem, wynosi nas gdzieś, hen, wysoko; to co miało być szczytem naszych osiągnięć i sukcesów (jak dla dzisiejszych rządzących uchwalenie ustawy o SN), pociągnie ich kiedyś w przepaść. Tylko trochę cierpliwości należy wykazać, bo nic nie trwa wiecznie. Władza (i opozycja) także. Tylko trochę cierpliwości…
Zdjęcie pochodzi od Agnieszki Czeredereckiej na FB. Szacunek!
„Niech ci to zawsze stoi w pamięci, że wszystko to, co się teraz dzieje. działo się już przedtem. A myśl i o tym, co będzie się działo. A niech ci staną przed oczyma wszystkie dramaty i utwory sceniczne o treści podobnej, ileś ich poznał z doświadczenia własnego lub opowiadań dawniejszych, na przykład cały dwór Hadriana i cały dwór Antonina, i cały dwór Filipa, Aleksandra, Krezusa. Wszystko to bowiem było tym samym, tylko osoby były inne”. Podczytuję sobie Rozmyślania Marka Aureliusza, by pocieszyć się jakoś w tym trudnym politycznym czasie. Po śniadaniu przy kawie Adam po raz któryś powtórzył, że nie ma Prawdziwego Przywódcy. A ja po raz któryś (jak zwykle) też przypomniałam, jak kończyli tacy: Cezar, Antoniusz, Napoleon, Hitler, a i sam Marek Aureliusz, cesarz – filozof odszedł z tego świata ponoć dzięki staraniom swego syna Komodusa… Gdy to powiedziałam, sięgnęłam po Rozmyślania, które mam zawsze przy sobie.
Strasznie cuchnie, nie dajmy się zadusić! – pisze Adam Michnik we wstępniaku do „Gazety Wyborczej”. Przytacza przy tym słowa Tomasza Mana, który w lipcu 1936 r. poszedł w Wiedniu do opery: „W Operze śmierdziało przeraźliwie – relacjonował. Okazało się, że naziści rzucili bomby cuchnące. Przynajmniej wiemy teraz dokładnie, jak pachnie narodowy socjalizm: przepocone skarpetki do potęgi”. Michnik dodaje: „Niedawno byłem na spotkaniu, gdzie miłośnicy <dobrej zmiany>, chcąc wzbogacić debatę o własne przemyślenia, cisnęli w tłum bombę-śmierdziela. Nie porównuję Kaczyńskiego do Hitlera, ani siebie do Manna. Porównuję tylko cuchnący język i sposób niszczenia instytucji demokratycznego państwa. Czy musimy żyć w tym smrodzie jeszcze długo? Czy Polska na nic lepszego nie zasłużyła? Nie dajmy się zadusić”. Tyle Michnik. A mnie przypomniało się stare polskie przysłowie: „Co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie”. To będzie odpowiedź „dobrej zmiany”. Zobaczycie. 😦
Ola przyniosła mi dzisiaj książkę Anny Kargol, Andrzej Strug. Biografia polityczna. Solidnie wydana, w twardej oprawie, gruba (350 stron). Dochodzę do pierwszej setki i pierwszych prób wznowienia nad Wisłą wolnomularstwa w 1910 r., nieobecnego na ziemiach polskich (d. Królestwa Kongresowego) od 1821 r. Francuską lożą Wielkiego Wschodu Francji, która inicjowała pierwszych Polaków był paryski warsztat Les Renowateurs (Odnowiciele), który grupował wielu emigrantów z Europy Środkowej i Wschodniej. Anna Kargol pisze, że „Ci pierwsi [polscy] wolnomularze uważali się za odnowicieli wolnomularstwa narodowego, organizowanego kiedyś przez Łukasińskiego i Machnickiego. Był tu według <Kultury Robotniczej> <inteligencko-burżuzazyjny spisek niepodległościowy>”. Strug był z przekonania socjalistą – niepodległościowcem. O jego dylematach moralnych i politycznych będę informować w kolejnych dniach. 🙂
Kobiety żyją oddzielnie od mężczyzn. W innych domach. Razem ze świniami i dziećmi. Świnie są największym skarbem mężczyzn, a żony te świnie hodują. Kobieta łatwo może zostać czarownicą, bo ma w sobie MOC. To MOC sprawia, że z jej ciała wychodzi nowy człowiek, a z ciała mężczyzny nie. Jeśli kobieta chce uśmiercić mężczyznę, to zjada jego organy (te zewnętrzne). Tak w skrócie wyglądają fragmenty książki Pawła Zgrzebnickiego pt. Tam, gdzie kończy się świat, który opublikował najnowszy „Przegląd”. Niedaleko też redakcja pomieściła fragmenty Dziennika Agnieszki Osieckiej z 1953 r. Zupełnie przypadkiem przeczytałam jedno po drugim. I cały czas o tym myślę, ale najbardziej o tych kobietach z Papui Nowej Gwinei, które życie spędzają w chlewikach przy świniach…
