Tytuł i nagrodę dla Człowieka Roku Ubezpieczeń wymyśliłam w 2002 r., gdy przejęłam „Gazetę Ubezpieczeniową” od Wydawnictwa INFOR. Od tego czasu co rok urządzaliśmy imprezę wręczenia nagrody – portretu. Trwało to długo, Wczoraj odbyła się kolejna, 18, Człowiekiem Roku Ubezpieczeń 2019 został Peter Grudniak, właściciel agencji dystrybucji ubezpieczeń ERGO PRO. Przyszło wielu prominentnych uczestników ubezpieczeniowego rynku, w tym 7. Laureatów. Zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcie. To była ostatnia moja nominacja i mój kandydat, z którym znamy się i lubimy od lat. Dostał ode mnie osobistą bardzo nagrodę – duuuży puchar, z którym Panu Prezesowi Grudniakowi bardzo było do twarzy… 🙂
W dłuuuugie dni świąteczne wybrałam się w końcu do kina, na Oficera i szpiega Romana Polańskiego. Godzina była „niekinowa”, 12.10, większość sali pełna ludzi 50 plus. Podczas seansu było jak makiem zasiał, żadnych szelestów, podświetlonych komórek; nic. Z mrocznego ekranu emanowało rosnące napięcie. Mroczne wnętrza, mroczne sprawy, mroczne dusze. To nie jest kino akcji, to prawdziwy film szpiegowski i… sędziowski, bowiem jednym z bohaterów filmu Polańskiego jest wymiar sądownictwa w III Republice. Splecione, ciemne interesy rządzących, w tym dowództwa armii, które woli, by skazać niewinnego, niż przyznać się, że dowody sfałszowano, a proces naciągnięto. Niewinny oficer – Żyd, oskarżony o szpiegostwo, a przeciwko niemu cała państwowa machina, oprócz jednego sprawiedliwego. Nie opowiadam filmu, bo recenzje można przeczytać wszędzie. Opowiedziana przez Polańskiego historia jest ponadczasowa, sięga i nas, naszych rządzących (armia u nas chyba nie taka, ukryta jakby), naszych sędziów. Po filmie – jeśli ktoś nie wiedział – to już będzie, jak ważna jest sędziowska niezawisłość, jakie okropne niezasłużone, fałszywe oskarżenia, jaka straszna nienawiść na tle narodowości i wyznania. Będzie też wiedział, jak chuchać i dmuchać trzeba na tych sprawiedliwych, którzy stają na przeciw tego państwowego walca i nie boją się – jak wówczas Emil Zola mówić w twarz: „oskarżam”!
Jeśli patrzysz i myślisz, że twój rozwój się skończył, to jesteś skończony. 🙂
Kochani, z przyczyn zupełnie dziwnych, nasz panel pod patronatem Instytutu Sztuka Królewska w Polsce na temat potrzeby istnienia masonerii w dzisiejszych czasach zostaje przełożony. Odbędzie się w poniedziałek 4 listopada br. o tej samej godzinie, czyli 19.00 i w tym samym miejscu – Nowy Świat Muzyki, Nowy Świat 69.
Zdjęcie to jest sprzed 3. lat – z kwietnia 1916 r., kiedy to pod Sejmem odbyła się wielka demonstracja w obronie praw kobiet. Poszłam tam wtedy z egzemplarzem swego POBOYOWISKA, opowiadającego o bojach Boya w obronie świadomego macierzyństwa, przeciwko Piekłu Kobiet (termin Boya!!!). Podeszłam pod trybunę, z której schodził własnie Adrian Zandberg i wręczyłam mu książkę. Powiedziałam przy tym: – Ja jestem stara lewica i wiem, że nas niezbyt lubicie. Ale w tej sprawie powinniśmy być razem. Minęło trochę czasu i… jesteśmy razem w tej, i nie tylko w tej sprawie.
Tyle wokół się dzieje, a ja straciłam jakby zdolność pisania. Może więcej doświadczam niż opisuję? W kinie na filmie o Piłsudskim byłam. Mało ludzi, raczej średnio starsi, młodzieży na lekarstwo. Szyc w tej roli bardzo dobry, Piłsudski wychodzi dość niesympatycznie, patriotyczny maniak, chciałabym rzec. Co w nim te kobiety widziały? A widziały i się kochały bardzo. Może dlatego, że nigdy do końca swej duszy im nie oddawał (tylko matce), i tylko knuł, spiskował, walczył. Ja do Piłsudskiego mam duży sentyment tak czy siak. W międzyczasie zaczęłyśmy jako masonki nowy rok od instalacji. Zostałam czwartą Czcigodną Mistrzynią Loży Gaja Aeterna. Uroczystość była piękna, wielu gości, wspaniała agapa. Mam energię jak na początku, tj 26 lat temu, gdy byłam inicjowana w Paryżu, tylko jestem chyba mądrzejsza (mam nadzieję 🙂 ) i wszystko mi się chce!!! Mamy mnóstwo uczennic, kolejne pukają do drzwi Świątyni. Żyć, pracować i nie umierać! 🙂
