Nie pisałam tu długo o moim brydżu, bo ambicja nie pozwalała. Ostatnio szło mi źle. Niezależnie z kim grałam – przegrywałam przeważnie, kładłam kontrakty, albo wychodziły lepsze niż zalicytowane. Zaczęłam już myśleć, że się cofam i nic nowego nie nauczę, bo mózg zwalnia. Nie jestem do tego przyzwyczajona przez całe swoje życie. Oj, ile mnie to nerwów kosztowało, ile negatywnych emocji, zgrzytania zębów, a z drugiej strony – przysiąść fałdów też mi się nie chciało – myśli mam zajęte po prostu czym innym. 🙂 Po tym okresie posuchy wróciła z wakacji w Ameryce przemiła Swietłana, z którą już będziemy grać razem. No i wczoraj, na turnieju kończącym lato, zajęłyśmy drugie miejsce! Cieszyłyśmy się obie jak jakieś osiemnastki (Swieta jest o pokolenie ode mnie młodsza, doktor nauk, pracownik naukowy i mózg, że ho, ho!). Do jesiennych rozgrywek przystępuję w lepszym nastroju, choć – jak widzę – pracy nad swoim charakterem i głupimi ambicjami – mam jeszcze dużo. 🙂 A oto my:
Teraz to już na prawdę koniec wakacji! Wczoraj rozpoczęła prace moja loża macierzysta Gaja Aeterna. Miałyśmy gości z Paryża, co zawsze jest miłe. To był powiew zachodniego świata, z którego coś lub ktoś nad odpycha. My, wolnomularze się nie damy. Od 300 lat jesteśmy jego częścią i nie dał rady car Aleksander I, prezydent Mościcki ani wszyscy I sekretarze z Polski Ludowej. I dzisiejsze dni szybko miną. Była instalacja korpusu oficerskiego, piękna deska o matce Ziemi – Gai i kobiecej energii w kosmosie. Zostałam I Dozorującą i bardzo się z tego cieszę. Przyznam też, że baaardzo się ucieszyłam, gdy po wakacjach włożyłam swój masoński fartuszek i okazało się, że jest…. stanowczo za szeroki w pasie. 🙂 Już nie powiem, kiedy musiałam go trzymać, by się nie osunął… 🙂 🙂 🙂 Jak na fotce starego masona z mopsem. 🙂
Odebrałam wczoraj nieoczekiwany telefon. Dzwonił dr Zdzisław Słowik, redaktor naczelny dwumiesięcznika RES HUMANA. Poznałam go w połowie lat 80., gdy byłam publicystką „Argumentów”. To on namówił mnie do napisania książeczki pt. Ruch wolnomyślicielski i laicki w Polsce (1907 – 1969), co stało się równo 30 lat temu. Potem, pewnie i dzięki Jego poparciu, zostałam laureatką nagrody im. Tadeusza Kotarbińskiego. Jak dziwnie się losy przędą, pojutrze, w loży LUX ORIENTIS będę wygłaszała „deskę” poświęconej etyce niezależnej prof. Kotarbińskiego… Wracając do telefonu – usłyszałam troszkę wymówek, że nie napisałam dla RES HUMANA tekstu na 300. masonerii. Biłam się w piersi, ale teraz, gdy moich obowiązków redaktorskich ubywa, nadrobię to wszystko z nawiązką. Tekst będzie i to nie jeden. W pierwszym chcę powrócić do wspomnianej publikacji o wolnomyślicielach polskich i napisać, jak po wielu latach, gdy byłam już masonką, szukałam wśród wolnomyślicieli śladów wolnomularzy. No i znalazłam, rzecz jasna. 🙂
