Jeszcze 3 zajęcia i mój rok zajęć ze zdobienia szkła artystycznego na Chęcińskim Uniwersytecie Trzeciego Wieku dobiegnie końca. Na zakończenie nauki w czerwcu br. będzie wystawa, m.in. szkła, które ozdobiłyśmy w trakcie zajęć. Było gwarnie, wesoło i różnorako. Powstało wiele ślicznych wazonów i wazoników. Na fotkach moje ostatnie wytwory. Ciekawe, czy ja kiedyś zdobędę się na swoją własną wystawę wazonów?
Poszłam do Adama na cmentarz, by zmienić mu kwiaty zimowe na wiosenne. Byłam też u kamieniarza, aby przed świętami był już na płycie stosowny napis. Wolnomularze nie przegapią, będzie tak – znak cyrkla i węgielnicy przed nazwiskiem – Adam Witold Odrowąż Wysocki, redaktor, 1924 – 2018. Taki piękny był dzisiaj dzień…
Poprawiłam dziś stary wazon. Na nowe jakoś nie mam energii. Załatwiam sprawy urzędowo-spadkowe. Wczoraj przeżyłam piękne chwile, gdy stary znajomy napisał kilka zdań o moich wierszach. Ponieważ na jego zdaniu zawsze mi zależało, a dawkował słowa, tym bardziej te nieoczekiwane zachwyty były ważne.
Przeglądając niedawno FB natrafiłam na pewien komentarz dotyczący… uśmiechu Robert Biedronia. Nie był przychylny (komentarz, nie uśmiech 🙂 ). Były zarzuty o sztuczności i „produkcie marketingowym”. Nie zgadzałam się z tą opinią i napisałam, że moim zdaniem Robert Biedroń lider Wiosny jest autentyczny w swoich uczuciach. Na ten sam temat zwrócił ostatnio uwagę Ludwik Stomma w „Przeglądzie”. Napisał, że będzie głosował na Wiosnę Biedronia, ale także przestrzegł go, by nie przekroczył cieniutkiej linii, za którą radość zmienia się w wesołkowatą sztuczność (parafrazuję). Tak się zdarzyło, że czytałam właśnie starą, dobrą książkę – Proroka Khalila Gibrana i na co natrafiłam w rozdziale O radości i smutku:
„Radość twoja to smutek, co odkrył oblicze. Bo ta sama studnia, która odbija twój śmiech, jest przecież wypełniona łzami. Czyż może być inaczej? Im głębiej rani cię smutek, tym więcej możesz w sobie znaleźć wesela. Czy naczynie, do którego lejesz wino, nie było gliną w piecu wypaloną?
A czy lutnia, dziś kojąca twoją duszę, nie była drzewem kaleczonym przez ostre noże?
Więc gdy ogarnia cię radość, zajrzyj głęboko w serce, a zobaczysz; tylko to, co daje smutek może dać tobie i radość. A gdy ogarnia cię smutek, zajrzyj znowu w serce i zrozumiesz: zaprawdę, lejemy łzy za tym, co było wczoraj rozkoszą.
Są między wami tacy, co mówią: Radość wspanialsza jest niż smutek. A inni zaś: O nie, Smutek jest potężniejszy. A ja powiadam – nie można ich rozdzielić. Smutek i radość zawsze są razem. Przychodzą do nas wspólnie i kiedy jedno siedzi z tobą przy stole, drugie śpi na posłaniu twoim. […]”.
Ostatnio częściej się śmieję… 🙂
Pod moim wczorajszym wpisem o karafce – dziewicy ( 🙂 ) pojawił się komentarz „zwykłego profana”, który uzmysłowił mi, co ja właściwie robię ostatnio: po śmierci męża, po zamknięciu „Wolnomularza Polskiego”, po oddaniu „Gazety Ubezpieczeniowej” w ręce córki Oli. Ja nie tylko zdobię szkło, powolutku zmieniam swoje domowe otoczenie, co pokazują zamieszczone fotografie. W kuchenne okno wstawiam kwiaty, na szyby naklejam motyle, maluję w fantazyjne wzory stary kuchenny okap i szafki , robię wystawę zepsutej, niepotrzebnej biżuterii na łysym pędzie roślinki oplatającej mi kuchnię – zdobię swój świat. Spytała mnie ostatnio mamusia, całe życie aktywna na rozlicznych polach: – Co ty teraz będziesz robić? A ja robię właśnie to, co napisałam – zwolniłam swój bieg po… właściwie po co? – zastygam w kontemplacji Piękna i sama piękne rzeczy i aranżacje robię. Może to i niewiele. Tak czy owak, mój świat się skurczył, ale wypiękniał. Przytoczę ostatnie frazy słynnej Dezyderaty, bliskiej mi od wielu lat, teraz chyba jeszcze bliższej: „Tak więc bądź w pokoju z Bogiem, cokolwiek myślisz o Jego istnieniu i czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są twe pragnienia; w zgiełku ulicznym, zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą duszą. Z całym swym zakłamaniem, znojem i rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny… Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy”.
Dzisiaj ozdobiłam kryształową karafkę. Stoi w barku nieużywana pewnie z 18 lat. Zabrakło mi „zwykłych” wazonów, bo zamknęli na kilka dni mój sklep. Wzięłam się więc za karafkę. 🙂 W międzyczasie autoryzowałam swój ostatni wywiad do „Gazety Ubezpieczeniowej”, występując jako jej była redaktorka naczelna. Gdybym piła alkohol, to bym nalała go do karafki, z karafki do kieliszka, a z kieliszka do gardła. A tak, to karafka pozostanie dziewicza; to znaczy wtórnie dziewicza. 🙂
Wczoraj miałam swój pierwszy poetycki występ. Na podwieczorek do mojej mamusi Zenony Dołęgowskiej z Czerwonej Góry zostały zaproszone jej wszystkie przyszywane córki a moje drogie przyjaciółki: Bogusia, Ela, Tereska i Zosia oraz moja kochana kuzynka Ania. Był tort śmietanowo-wiśniowy (z tej samej cukierni w Chęcinach, gdzie ostatnio kupował premier Morawiecki, a co!), cudownej piękności bukiet, wino i nastrój. Ten ostatni byłby jeszcze lepszy, gdyby nie nasza wspólna żałoba po wyciętych tego samego dnia wokół domu drzewach: dębie, sośnie i kilku topolach. Co sądzimy wszystkie o inicjatorach tej wycinki nie napiszę jako dama…
Ten pucharek będzie dla mojej koleżanki – brydżystki Ewy. Przyniosła mi białe szkło i m.in. stary, bursztynowy naszyjnik. Burszynowej Komnaty nie zrobiłam, ale Bursztynowy Puchar i owszem. Na zdjęciach przedstawiam, jak wyglądała ta praca w sobotni poranek. 🙂
Wczoraj, podczas nagradzania tytułem Człowieka Roku Ubezpieczeń 2018 prezesa Generali Andrea Simoncelliego,. w obecności kilkudziesięciu znamienitych przedstawicieli naszego rynku ubezpieczeniowego – oddałam kierowanie „Gazetą Ubezpieczeniową”, którą prowadziłam przez 20 lat swojej córce, Aleksandrze Emilii Wysockiej. Nie obyło się bez kilku łez. Powiedziałam przy tej okazji, że zamykam od jakiegoś czasu drzwi do mego starego życia a otwieram nowe, przeważnie artystyczne. Żonie naszego laureata pani Letycji Simoncelli ofiarowałam mój pierwszy tomik poezji pt. Wiersze z kluczem. Dzisiaj od rana spełniam to, co zapowiedziałam, czyli realizuję się inaczej. 🙂 Wieczorem przyjdą do mnie na towarzyskiego brydżyka moje koleżanki. Obiecałam, że każdej ozdobię jakiś wazonik. Ten z perłami jest dla Małgosi. Perły przyniosła wcześniej, w postaci nienoszonego od lat sznura perełek. Oddzieliłam jedną od drugiej i zmieniłam ich kolorystyczną konfigurację. Zamiast niechcianego sznura pereł jest – mam nadzieję chciana – czarodziejska kula wiodąca wprost do Perłowego Świata.
Przyszła koza do woza i konia udaje.
Kozo! Ni wzrostu, ni siły nie staje.
Nie zostaniesz rumakiem ty mała kozino,
nie stać cię nawet na to, by zostać szkapiną.
Lecz nie smuć się! Rozglądnij za porządnym kołkiem
i stań na kobiercu z Koziołkiem Matołkiem.
Albo lepsze jest wyjście, pisz wiersze i rymuj
i ciągle powtarzaj: raz, drugi i trzeci,
a wtedy – tak jak Pegaz – aż do Nieba wzlecisz.
