Czerpanie mocy z kobiecości

Pracownia Psychoterapii i Psychoedukacji  PROMETEA 10-13 marca 2011, Fundacja ETOH ul. Mszczonowska 6, Warszawa „Czerpanie siły i mocy z własnej kobiecości”
Warsztat dla kobiet, który pozwala odkryć i zacząć używać swoją kobiecą moc i czerpać z tego satysfakcję w różnych wymiarach życia. Zaskakująco często pomaga realizować marzenia. W zajęciach będą wykorzystywane techniki szamańskie i NLP. Prowadzi: Grażyna Płachcińska
Bardzo chcę na to pójść.

Wolnomyśliciele i masoni

Dzisiaj przesłałam koledze swój starutki tekst – sprzed 23 lat! – o początkach polskiego ruchu wolnomyślicielskiego na ziemiach polskich. Pisałam go na 80-lecie tegoż ruchu, jeszcze za starego ustroju. Kilka lat temu „umasoniłam” go, tj. dodałam elementy wolnomularskie, o których pojęcia nie miałam za czasów komuny, bo ani mi do głowy nie przyszło, że istnieje jakaś loża sądząc, że to tylko historia. No a tu nie minęło lat kilka, a mój mąż Adam stał się masonem, członkiem loży „Wolność Przywrócona”, a po nim ja sama. Na dokładkę posłałam też tekst o księciu Józefie Poniatowskim, pisany dla mojej macierzystej loży Prometea, w którym wykorzystałam artykuł z numeru pierwszego „Wolnomularza Polskiego” o mszy żałobnej za księcia, którą urządzili jego bracia w fartuszkach w 1813 r,. Był rok 1993, rocznica 180-lecia jego śmierci w nurtach Elstery. Za trzy lata mamy 200-lecie śmierci dzielnego księcia i zdobywcy niewieścich serc. Czas leci.

Sen o śmietniku i strumyku

 Pokoiczek ze śmietnika,

we śnie cicho gra muzyka,

potem strumyk, zachód słońca

i horyzont, hen, bez końca.

Tylko płyty bazaltowe

niepokoją   moją głowę:

czy ja – Boże mój kochany,

to ten prąd regulowany?

Gdzie zakręty? Gdzie mielizny?

gdzie do przejścia te płycizny?

Gdzie te wiry zakręcone?

A ja, w którą płynę stronę!?!

 

Inne czasy, inne bogi

Rozpływasz się i znikasz, coś się wreszcie we mnie zamyka,

więc biorę torebkę pod rękę i idę, śpiewając piosenkę

o innych bogach, w zaświaty, co  żyli w niebiosach przed laty,

nade mną seksowna Aszera, nareszcie mnie z sobą zabiera.

Prometea dla Loży Gaja Aeterna

Prezent dla Sz:.L:. Gaja Aeterna od Sz:. L:. Prometea to wazon w postaci srebrzystego dysku. To symbol Ziemi, a wszak bogini grecka Gaja była tej Ziemi rodzicielką.

Z Wikipedii: Gaja (gr. Γαῖα Gaia, Gaiē, Gē, łac. Gaea, Terra, Tellus, ‘Ziemia’) – w mitologii greckiej Ziemia-Matka. Wyłoniła się z Chaosu, tak więc była jednym z najstarszych bóstw, uosabiała płodność i macierzyństwo. Sama z siebie zrodziła Uranosa (Niebo) i Ourosi (Góry), z miłości jej i Eteru rodzi się Pontos (Morze). W każdym okresie mitologii jest ona obecna w przeróżnych postaciach, szczególnie u pradziejów, gdy u boku swego syna a jednocześnie męża, Uranosa, panuje nad światem i rodzi kolejnych bogów.

Każdy jest kowalem swego losu

Moją najnowszą lekturą są „Kowale i alchemicy” Mircei Eliadego, wybitnego rumuńskiego religioznawcy i historyka idei. Eliade zagląda do historycznych pieców hutniczych na wszystkich kontynentach świata, tych europejskich, ale o Słowianach ogólnie pisze – tak: „Słowianie, mimo iż sąsiadują z dwoma najstarszymi w świecie ośrodkami metalurgii (tauryjskim i jenisejskim), rozwinęli kulturę materialną, w katórej metale nie odgrywają żadnej roli”. Eliade cytuje tu pracę jakiegoś włoskiego naukowca Evela Gaspariniego pt. „L’Ergologia degli Slavi” z 1951 r., więc jest to dość wiekowa praca. Nasze świętokrzyskie Dymarki odkryto i opisano później, więc Eliade nic o nich nie mógł po prostu wiedzieć. Siedzę na tą lekturą u rodziców w Czerwonej Górze, nieopodal Gór Świętokrzyskich, więc o tych naszych Dymarkach pomyślałam natychmiast. Czytam na jednym ze świętokrzyskich  portali:

Swawolna wiedźma

 Nie jestem już bluszczem 

i w końcu cię puszczę,

Zmienię się w topolę

– bliżej nieba wolę.

Zamienię się w świerka,

wróbel na mnie ćwierka

i siądzie biedronka,

ja – wciąż bliżej słonka.

Koziołka wywinę,

chmurę z gradem minę,

Ja, wiedźma swawolna,

wreszcie jestem wolna!

Nie umiałam…

Nie umiałam ci powiedzieć

„żegnaj”, mówię teraz.

Wspomnij mnie w swych chaszczach,

nieraz.

Oślica nie Baalama

 

Ja daję ci słowa, ty mi dajesz ciszę,

choć uszy wyciągam, tej ciszy nie słyszę.

  Wspomnij więc – o wieszczu! –  moją oślą minę,

 zanim po cichutku, we mgle się rozpłynę.

  

Cmentarz uczuć

Rozpływa się,

 rozmywa,

nasza przyjaźń.

Tak bywa…

  Inne maile,

 inne książki,

inne ręce,

inne wstążki.

A on stoi i się boi.