Pomyliły mi się dzisiaj tytuły filmów. Myślałam, że idziemy na jeden, a poszliśmy na drugi. Spójrzcie drodzy Czytelnicy na tytuł u góry. Musicie przyznać, że oba jego człony mają coś ze sobą wspólnego. Pierwsza część, to tytuł filmu rosyjskiego reżysera Nikity Michałkowa, druga – to tytuł filmu polskiego. Pewnie różni je wszystko, oprócz letniego gorąca. I tak zamiast w carskiej Rosji, raz przed… raz porewolucyjnej, znaleźliśmy się w Generalnej Gubertni w czasie II wojny światowej, gdzieś hen, na prowincji, gdzie nic wielkiego się nie dzieje: ani frontu, ani wielkich tragedi miliionów ludzkich – są tylko małe tragedie poszczególnych ludzi. Nie widzimy krematoryjnych pieców, lecz palące się fotografie z albumów w kuchennym piecu. I wszystko jest takie jakieś małe, co nie znaczy, że nie wstrząsające. Jest i wojenna miłość, a raczej jej początek i szybki koniec, bo dobrze się to nie kończy. Przeczytałam już teraz, po fakcie, że film jest poprawny politycznie, i że cechuje go „tolerancjonizm”. Dla recenzenta to była chyba obelga. I tak nie wybrałabym tego filmu na miłe, wiosenne popołudnie, ale sumie nie żałujemy z Adamem.
Po powrocie rozmawiałam przez telefon z mamusią o naszym życiu, o politycznych wyborach i – chyba po tym filmie powiedziałam: mamuś, byle wojny nie było i byle bylibyśmy zdrowi. Z resztą poradzimy sobie. Dla niej samej wojna też była „mała”. Oznaczała ucieczki ojca przez okno, więzienie mamy, mojej babci, wizyty Niemców z psem w domu. Był też zapach piwnicy i leżących tam kartofli (dobrze, jeśli były).
A Michałkowa – okazuje się – grają tylko w jednym warszawskim kinie, na Pradze i to późno. Pewnie nie pójdziemy.
Nie zmieniłam komputera od 2009 r. Alarmuje mnie (osobiście!), że nie będzie nic uaktualniał, bo mam za stare coś tam. Nie nadaję się na dzisiejsze czasy. Ja się przywiązuję do starych rzeczy. W moim domu pełno staroci i dobrze się z tym czuję. Zbuntowałam się niedawno i podpisując nową umowę, zachowałam starą komórkę. Ta nowa leży, aż stara się zepsuje, albo zgubi, albo jeszcze coś innego jej się stanie. Jedno z najstarszych zdjęć na komputerze, na którym teraz piszę, pochodzi z Egiptu – był październik 2009 r. Ta kobieca figura: bez głowy, na kolanach, z czym (bo nie książką, jak chciałam spontanicznie napisać 🙂 ) tam na kolanach. Czy ona gdzieś się śpieszyła? Była niezadowolona z życia? A może szczęśliwa? W sercu pewnie miała te same obawy i nadzieje co ja, z ery komputerowej. Niezależnie ile komputerów zmienimy w swoim życiu, możemy napisać za ich pomocą tak głupie, jak i mądre słowa. One są w nas, nie w technologii.
Powracam do sobotnich uroczystości loży Wolność Przywrócona, która świętowała Jubileusz 25-lecia. Zebraliśmy się przed Pałacem Kultury i Nauki. Robiliśmy rzecz jasna pamiątkowe zdjęcia. Oto jedno z nich: ja w otoczeniu trzech masonów – seniorów z pierwszego „zaciągu” do loży z lat 1991 – 1992. Ech, ależ ten czas leci… Chłopaki ciągle na medal (Oczywiście poprosiłam o pozwolenie opublikowania fotki)!
Moja wnuczka Emilka skończyła 9 lat. Było to co prawda 3 dni temu, ale dopiero dzisiaj jedliśmy tort od Wedla z jedną świeczką, na której wyskrobałam cyfrę 9. Potem były ćwiczenia do konkursu recytatorskiego. Emilka ma wygłosić wiersz Brzechwy pt. Sum matematyk. Na koniec rodzinna fotografia. To sie nazywa szczęście.
To było jakby wczoraj; jakby wczoraj Adam wrócił z Radziejowic, gdzie został inicjowany na masona loży Wolność Przywrócona na Wschodzie Warszawy. A od tej chwili minęło 24 lata, a od zapalenia świateł loży – 25. I właśnie dzisiaj, w tym samym miejscu, odbyło się spotkanie jubileuszowe tych najstarszych wolnomularzy (było ich kilku) i najmłodszej generacji. Były pamiątkowe broszury i wygrawerowane deski dla wszystkich Czcigodnych Mistrzów. Był uroczysty, elegancki obiad i tort z fartuszkiem mistrzowskim. Lecz najbardziej podobały mi się wspominki, te bardziej i mniej poważne. Widziałam wszystko od początku, zazdrościłam, bo ta loża kobiet wówczas nie przyjmowała, ale właśnie przez ten kanał przyszedł pierwszy kontakt z Paryżem, do masonerii kobiecej. Byłyśmy dzisiaj i my, masonki z lóż Prometea i Gaja Aeterna. Wzruszające było dla mnie i to, że spotkaliśmy się całą naszą rodziną, a w imieniu „Wolnomularza Polskiego” cały komplet pisma ofiarowaliśmy loży na pamiątkę. Ja wypatrzyłam w parku spróchniałe drzewo i swoim zwyczajem zaraz tam weszłam…
Dzisiaj postawiłam kropkę nad i, i napisałam zakończenie do II wydania POBOYOWISKA. Jutro wysyłam materiał do korekty (robiona będzie w Kraju Basków, w Hiszpanii 🙂 ). Trwa skanowanie książki wydanej w 1992 r. Gdzieś w maju będziemy łączyć jedno z drugim. Przy okazji tego mego pisania, musiałam spojrzeć na całe swoje zawodowe życie. Miałam kilka razy w życiu wrażenie, że ciągłość mej biografii zostaje zerwana. Dzisiaj w rozmowie z moją mamusią powiedziałam, że jestem zadowolona, ale nie zdradziłam jej żadnych szczegółów. Przed nikim nie zdradzę. Przeczytają w książce. Mam wrażenie, że połączyłam wreszcie wszystkie nitki i niteczki. Moim pierwszym wykształceniem było tkactwo artystyczne, i coś, jakby gobelin, udało mi się dzisiaj dokończyć. Prof.Kazimierz Dąbrowski stworzył termin „dezintegracja pozytywna”. Sprawdził się i w moim przypadku, mam nadzieję.
Gdyby Boy nie zakochał się w Irenie Krzywickiej, być może nie byłoby Piekła kobiet. On był po piećdziesiątce, ona przed trzydziestką; on żonaty – ona mężatka i nagle MIŁOŚĆ. Un coup de coudre, grom z jasnego nieba. Czytam te Wyznania gorszycielki, które ukazały się po raz pierwsze w 1992 r. równolegle do mego POBOYOWISKA. Nic nie wiedziałam wówczas o roli pani Ireny w życiu autora Słówek. I teraz rozmyślam, jak wpleść to wszystko w drugie wydanie mojej książki? Rozdział ostatni już napisałam. Przepisany jest Aneks, w którym zamieszczę tekst Szymona Kobylińskiego o Boyu z 1998 r., który drukiem nigdy nie ukazał się. Pozostają wisienki na torcie, czyli Wstęp i Zakończenie.
Aszera 