Mój wczorajszy wierszyk dla Emilki spodobał się kilku osobom na FB. Weryfikowała go nawet pewna dziewczynka z Niemiec, która po przetłumaczeniu wierszyka przez dziadka rzekła, że też chce wierszyk, tylko dla siebie. 🙂 Jest ciąg dalszy Rejsu po Nilu i jeszcze moja fotka z prawdziwego rejsu (z parasolką) i Emilka z „potopionymi” zabawkami, wyrzuconymi ze „statku” – walizki. 🙂
Krowa pije w Nilu wodę, co poprawia jej urodę,
jest urocza niesłychanie, chyba miss Nilu zostanie.
Bałwan wyszedł ze stroika i nad Nil szybciutko zmyka,
nie wie biedak, że słoneczko, roztopi go nad tą „rzeczką”.
A krokodyl jest na ścianie, czy też biedak tu zostanie?
Wraz z aniołkiem i zajączkiem wiszą, miast hasać po łące.
„Ja jestem wąż bardzo śliski, chcę wpełznąć dziś do walizki,
która jest statkiem po Nilu. Opowiem o sprawach tylu:
O krowie, co cocę pije, o słoniu, co się nie myje,
tylko zażywa prysznica… O gliście – zwą ją dżdżownica –
co węża bardzo pociąga i całą długością zachwyca”…
Wąż: Emilko, czy się mnie boisz, że ciągle minki stroisz?
Nieładne są takie minki u miłej, grzecznej dziewczynki!
Emilka: Gdy węża trzymam w objęciach, cała omdlewam z przejęcia.
Królową Węży zostanę, gdy się obudzę nad ranem…
Takie się toczą rozmowy, a statek wciąż nie gotowy.
a statek wciąż się kołysze, wsłuchany w nilową ciszę.
No i jest!!! 🙂 Mój pierwszy tomik wierszy. Pierwsze 5 egzemplarzy dostałam dzisiaj, w dniu urodzin Adama! Jestem szczęśliwa. O to jeden z nich, O miłości dwóch fasoli pnących:
Mój ogródek przy kuchennym oknie zwiosenniał. A i za oknem prawie przedwiośnie. Cudnie jest wyjść po chorobie z domu, usiąść w fotelu w ulubionej kawiarni na Nowym Świecie i zagłębić się w lekturze. A było co czytać w „Wyborczej”. Zaczęłam od artykułu ex prezydentowej USA Michelle Obamy (czekam na książkę!), potem od dechy do dechy przeczytałam rozmowę z ex premierem Włodzimierzem Cimoszewiczem a skończyłam na artykule prof. Marcina Króla pt. Rozsądna i romantyczna. Z duchem tego ostatniego tekstu zgadzam się w 100 procentach! „Skoro musi być populizm, to niech będzie radosny. Jest miejsce dla dwu opozycji. Ale nie więcej” – pisze profesor. To słówko „rozważna” idealnie pasuje do sylwetki i poglądów Cimoszewicza. Zawsze go ceniłam, głosowałam nawet w pierwszych wyborach prezydenckich. Gdyby został „jedynką” w Warszawie z Europejskiej Koalicji miałabym wielki dylemat czy zagłosować na niego, czy na nieznanego jeszcze kandydata Wiosny. Jestem rozdwojona – moja biografia – to Cimoszewicz, moje nadzieje – to Biedroń. Wracając do artykułu Króla: „Przywódcy PO zachowują się tak, jakby Biedroń był niesfornym dzieckiem, które trzeba zapędzić do szeregu, czyli do koalicji. Czyż nie widzą fundamentalnej różnicy między swoim temperamentem politycznym a tym reprezentowanym przez ruch Biedronia? Czy doprawdy stali się już zgryźliwymi staruszkami, którym przeszkadza każda nowość czy odmienność? <Rozsądna i romantyczna> – doprawdy oba elementy są niezbędne w polskim myśleniu o wspólnocie. […] zupełnie czym innym są zacięte i niechętne światu twarze przywódców pisowskiego populizmu, a czym innym radość i zabawa ludzi skupionych przez Biedronia. Doprawdy, smutasów mam już dość”. Ja też. 🙂 🙂 🙂
„Skoro leży i choruje, to może zdechnie” – przeczytałam dziś w komentarzu mego wiernego czytelnika. Śpieszę zawiadomić, że nie zdechnie – przynajmniej jeszcze nie teraz. Wizyta u doktora super pozytywna: oskrzela czyste, płuca czyste, a chrypka to efekt uboczny zażywanych lekarstw. 🙂 Odczułam natychmiast przypływ energii i: ugotowałam idealnie dwa jajka na miękko, podgrzałam dobre mleczko, kupię 3 skrzydełka i ugotuję sobie krupniczek, kupię kwitnącego kwiatka w doniczce, by mi było wiosennie; kupię „Wyborczą” i poczytam o życiu Michelle Obamy (Już nic nie muszę. Robię co chcę – ponoć tak pisze. :-). Zaglądnę wreszcie, ale to później, do plików z historią masonerii kobiecej, by napisać obiecany tekst do zbiorowej księgi o kobietach. Miałam też bardzo miły telefon z Lublina od pewnego „regularnego” brata z zaproszeniem na otwarte spotkanie w związku z 8 marca. No i widzicie? – u mnie już wiosna całą gębą. 🙂 I w nastroju też. „Jeszcze nie zdechnie” – Panie Domagała! Jeszcze nie.
Zdrowieję wolniutko, ale dalej z domu nie wychodzę, czytam wiersze i myślę. Dużo myślę o Wiośnie i Robercie Biedroniu. Trzy myśli mam następujące:
Całe życie planowałam, uczona tego „od kołyski” (miałam becik) przez mamę, śpiewającą mnie i sobie po dziś dzień piosenkę z czasów Planu 6-letniego pt. Wykonaj plan. Bez planu nie wyda się gazety. Właśnie minęło 20 lat od powstania „Gazety Ubezpieczeniowej”, której szefowałam od początku. 20 lat, to ponad 1000 tygodni powtarzania tydzień w tydzień tego samego: planowania numeru, przyjmowania i opracowywania tekstów, łamania, korekty, druku, dystrybucji i dawaj – od początku! Jestem zaplanowana od stóp do głów, można by zatem rzec. Z drugiej strony cały ten czas, to zawalanie się kolejnych planów. Choćby ostatnie tygodnie: chcąc wykonać plan mego posłowania do Paryża, nie zrealizowałam kolejnych: nie byłam na uroczystym masońskim Bankiecie Jana Zimowego, na pracach loży Lux Orientis i Gai Aeterny (w najbliższą sobotę). Nie przyjęłam, jak obiecałam, dwóch sióstr na przenocowanie, nie poszłam na uroczystą galę zaprzyjaźnionej od lat firmy ERGO PRO. Leżę i choruję. Reasumując: taka jaka jestem, to suma planów zrealizowanych i zawalonych; te drugie nie raz okazywały się ważniejsze, bo zmuszały do zmiany kierunku mego życiowego marszu. Teraz także tak jest. W 20-lecie „Gazety Ubezpieczeniowej” oddaję jej szefostwo mej kochanej córce Aleksandrze – Oleńce. A sama czekam na pierwsze egzemplarze moich wierszy w tomiku WIERSZE Z KLUCZEM. Już są wydrukowane! 🙂
Jeszcze tydzień antybiotyku i już będę wyleczona. Mam nadzieję. Chcąc nie chcąc, nie mogąc nic czytać (uszy mam zatkane a w głowie stado świerszczy gra bardzo głośno), oglądam TVN i Romanse (na zmianę) oraz komentuję przez komórkę na FB. Na tyle mnie stać. Afery wchłonęłam wszystkie, w tym Dwie wieże – moja ulubiona książka młodości. Widać, jak niebotyczna jest ambicja i chęć zaistnienia na zawsze w pamięci rodaków pana K. Myślę, że jednak jak nie udało się ukraść księżyca, tak nie uda się z tymi wieżami. Zbudują je inni deweloperzy. Niepartyjni. A od wczoraj króluje WIOSNA. Ja już nie wierzę w nową Utopię, ale wiem, że oprócz chleba ludziom potrzeba Nadziei: na lepsze słowo, piękniejszy świat, lepsze stosunki; na zwykłe DOBRO. I Robert Biedroń, idealista czystej wody, który w Słupsku pokazał, że potrafi swój idealizm przerobić w realia, taką Nadzieję daje. Wierzę, że odrobił lekcje z Leppera, Palikota, Petru, że dokładnie będzie wiedział kim się otacza, że nie zabraknie mu determinacji, by uniknąć zębów rekinów małych i dużych. Wiem dobrze, że Raju nie zbuduje, to ani chybi, ale może przynajmniej węża pogoni?
