Diablik wyskoczył z Tarota, zmierziła go moja cnota.
„Nie było w tym mojej woli,wolałabym poswawolić”…
Mój Anioł kocha mą cnotę: „Zabraniam ci myśleć o tem!
Zabraniam roić i śnić, jak żona Cezara masz być”!
Tak oto – Diablik z Aniołem zajmują się mną pospołem.
I każdy ciągnie w swą stronę,to skrzydłem, to ogonem.
A ja, na wpół rozerwana, rozmyślam sobie od rana:
„ Pójdę, rzucę to wszystko! Może zostanę buddystką”?
Niezależnie od brydżowego kursu, drugi raz urządziłam brydżyka w domu. Dziś był wyłącznie damski. Moje koleżanki brydżystki są tylko troszkę starsze od mojej córki. Wiedziałam, że są wykształcone i inteligentne, bo to widać było na pierwszy rzut oka na kursie, ale że przy stoliku spotkają się cztery panie z doktoratami??? Jeden był (ten doktorat) z biologii molekularnej, dwa z ekonomii i jeden mój z nauk politycznych. Lubię te damskie klimaty. Oj lubię!
PS Gdy raz jechałam na kurs taksówką i powiedziałam, dokąd zmierzam, pan taksówkarz opowiedział, że ma od jakiegoś czasu stałą pasażerkę: raz w miesiącu udaje się z nim na damskiego brydżyka. Pani skończyła 93 lata. Chodzi z trudem, ale główka pracuje. No to te 30 lat jeszcze mogę sobie pograć… 🙂
Od samego rana, przy kawie i muzyce z lat 60. ozdabiam kielichy. Kupiłam wczoraj dwa – „gołe i wesołe” po przerejestrowaniu samochodu. Potem była Poczta Główna (dzierżawa wieczysta do zapłaty) i sklep dla plastyków. Tak mi się życie plecie: od Nieba do Ziemi. Nawet w Tarocie wyskoczył mi diabełek od bardzo ziemskich spraw. No więc nowe kielichy przedstawiają się jak poniżej. Już niedługo zabraknie mi parapetu do stawiania kolejnych. 🙂
Takie dni mam aktywne, przeplatane smutkiem, zatrzymaniem, a nawet śmiechem. Jak wczoraj. Byłam – bo jestem tam co drugi dzień – u Adama w Domu Seniora. Siedziałam na ławeczce, musiałam troszkę poczekać. Jest tam pięknie: drzewa, krzewy, kwiaty. Myślałam o oście, który sfotografowałam w kwietniu, gdy dopiero co ukazał się pośród traw. Był taki piękny, że napisałam nawet o nim wierszyk do fotografii. Nie ma ostu, kosiarka go ścięła, a te inne, które zostały, wcale nie są piękne, tylko jakieś takie wyleniałe. Trawa też ścięta poza niektórymi trawkami, które ukryły się w pobliskim krzewie. Zerwałam trzy trawki i zaczęłam pleść, jak zwykle, od dzieciństwa. Uplotłam obrączkę, taką śmieszną – obrączkę z wąsikami. Gdy przyszłam już do pokoju Adama włożyłam mu tę obrączkę na palec serdeczny, bo tej naszej, ze ślubu nie miał. – Gdzieś ty podział obrączkę? – spytałam. – Nie masz? No to zaślubiam cię tą trawiastą. Patrzę, a Adam cały w uśmiechu, a w tle, z korytarza, leci z płyty Laskowski i jego: „a na imię miała właśnie Beata”… Przypomniało mi się tak wiele z naszych wczesnych, małżeńskich lat. I takie wspomnienia zostaną na zawsze. Wiem to, po ostatniej przed śmiercią rozmowie z moim tatą. Widzę przed sobą dużą świetlicową szpitalną salę, za oknem drogę na Karczówkę w Kielcach i pikujące jaskółki. I rozmowa – jak nigdy z moim tatą – o miłości, że tak jej potrzeba w życiu.
Przedwczoraj, tak dla zabawy
uplotłam obrączkę z trawy.
Zaśmiałeś się tak serdecznie,
na zawsze i ostatecznie…
Właśnie dostałam wiadomość, że robimy tysięczny – 1000 – numer „Gazety Ubezpieczeniowej”! Z drugiej, masońskiej strony, szykuję się do wydania „Wolnomularza Polskiego” na jego 25-lecie. Jedno wydarzenie w czerwcu, drugie w sierpniu. Aż prosi się o jakieś podsumowanie. Czasu mam wiele, bowiem bieżące redagowanie GU należy już do Oli, ja tylko zdalnie planuję numery, ale to praca na pół gwizdka, całość odpowiedzialności spada na nią. Redagowanie kwartalnika, jakim jest „Wolnomularz Polski” to dla starej redaktorki (38 lat w branży), to małe piwo przed śniadaniem i sama przyjemność. Gazeta jest jedynym tygodnikiem w branży ubezpieczeniowej, a -Wolnomularz jedynym takim kwartalnikiem w polskiej masonerii. Nie raz – przyznam się bez bicia – chciałam rzucać i jedno, i drugie. Nie rzuciłam. Wytrwałam. Trwam. Ostatnio na FB gdzieś przeczytałam i nawet udostępniłam dojmujące wyznanie Steva Jobsa, który ze szpitalnego łóżka oceniał swoje pełne sukcesów zawodowych i finansowych życie. I napisał, że z życia „prawdziwego” miał niewiele, że za mało było tam miłości i przyjaźni. Tak, nigdy za wiele miłości i przyjaźni – to słowa akuratne na moje skromne jubileusze.
Piękna była dzisiaj uroczystość, choć wiało z Północy, że po pół godzinie zebrani przy ul. Zgody 13 w Warszawie czuli się jak sople lodu. Na ścianie domu została odsłonięta tablica pamięci Piotra Kuncewicza, literata i masona, zmarłego w 2007 r. Ja nie znałam brata Piotra dobrze, więc byłam raczej bierną obserwatorką wydarzeń. Byli jednak wśród nas ludzie, którzy się z Piotrem Kuncewiczem przyjaźnili, byli z nim razem w ZLP czy masonerii. Jestem zachwycona jego książką Goj patrzy na Żyda, przeczytałam i zawiozłam mamusi. Dzisiaj o masonach było prawie cicho 🙂 . Każdy ponoć wiedział, że o tym się tutaj nie mówi, zwłaszcza że nawet ksiądz, duszpasterz środowisk twórczych przybył z modlitwą. Więc szło wszystko ładnie aż do momentu, gdy głos zabrał krytyk literacki i pisarz Leszek Żuliński (na fotce), który o ustaleniach masońskich nic nie wiedział, bo i skąd? – i rąbnął: – A czy wiecie Państwo, że Piotr był masonem? I że chciał mnie wciągnąć? ale że nic z tego w końcu nie wyszło? Śmiać mi się chciało okropnie, że tę naszą masońską skromność i powściągliwość diabli wzięli. Popędzałam zaraz potem za Panem Leszkiem i pogawędziliśmy kilka minut (szczękając oboje zębami z zimna) o Drogim Nieobecnym. W trzech słowach opowiedziałam też o nas, masonach, że takie odmłodzone towarzystwo się zrobiło, na co pan Leszek bardzo się ucieszył, bo myślał,. że wraz z odejściem takich koryfeuszy i humanistów jak Piotr Kuncewicz, masoneria gdzieś się rozpłynęła. A tu – nic z tych rzeczy….
– Najbardziej żałuję, że… – pracownica hospicjum spisała najczęściej powtarzające się wyznania osób, które umarły na jej rękach. W ten sposób powstała lista pięciu rzeczy, których najczęściej żałują umierający. Oto one:
1. Żałuję, że nie miałem śmiałości prowadzenia takiego życie, jakie uważałem za słuszne, a prowadziłem takie, jakie oczekiwali ode mnie inni. – Tego ludzie żałują najczęściej. Gdy zdają sobie sprawę, że ich życie jest już prawie skończone, mogą łatwo dostrzec, jakich marzeń nie zrealizowali. Większość osób nie próbowała spełnić nawet połowy ze swych marzeń – mówi autorka listy, pracownica niemieckiego hospicjum, cytowana przez portal chn24.pl.
2. Żałuję, że tak dużo pracowałem. – Tego rodzaju uczucie wyrażał każdy pacjent płci męskiej, jakim się opiekowałam. Niektóre kobiety również wyrażały tego rodzaju żal. Jednak ponieważ większość z nich należała do wcześniejszego pokolenia, nie zajmowały się one zarabianiem na rodzinę – komentuje pracownica hospicjum.
3. Żałuję, że nie miałem śmiałości, by wyrazić swoje uczucia. – Wiele ludzi przygaszało swoje uczucia, żeby zachować określone relacje z ludźmi. Pojawienie się wielu chorób miało związek z doświadczanymi przez nich uczuciami goryczy i oburzenia – mówi kobieta i dodaje, że tłumiony stres jest najgorszym z możliwych uczuć.
4. Żałuję, że nie utrzymywałem relacji z przyjaciółmi. – Często ludzie nie zdawali sobie sprawy, jaką korzyść czerpią z utrzymywania kontaktów ze swymi przyjaciółmi. Zrozumieli to dopiero, gdy zostało im kilka tygodni do końca życia – tłumaczy pracownica hospicjum.
5. Żałuję, że nie pozwoliłem sobie być szczęśliwym.– Wiele ludzi z powodu lęku przed zmianami udawało przed innymi i przed samymi sobą, że byli zadowoleni ze swojego życia – tłumaczy opiekunka i dodaje, że tak naprawdę umierający ciągle bali się, że stracą to co mają.
Jest to jeden z najbardziej znaczących tekstów, jakie w życiu przeczytałam.
To będzie pierwszy wpis w tomie II Aszery, żony Pana Boga”. Jest sprzed 5. laty:
20 lat minęło… 27 Maj 2013: 20 lat temu o tej porze wcale nie wiedziałam, że biorę właśnie wielki zakręt życiowy, że dotychczasowa droga dziennikarska załamie się, że rozpoczynam coś nowego, co zmieni mnie i skieruje ku innym gwiazdom. Skąd te refleksje? Była dzisiaj u mnie siostra z Paryża, która 20 lat temu jako pierwsza rozmawiała ze mną o możliwości wstąpienia do francuskiej masonerii kobiecej, a konkretnie do paryskiej loży Róża Wiatrów. Jesteśmy obie 20 lat starsze i bardziej doświadczone. Gdzie bym była dziś, gdyby nie tamta rozmowa? Jestem Jej wdzięczna i spokojna co do przyszłości tego, co Ona zaczęła w Polsce, a co ja – mniej lub bardziej konsekwentnie – ciągnę, jak umiem. W każdym razie – dziękuję Ewo.
Mogę napisać: jesteśmy już o 25 lat starsze… Nic się nie zmieniło: Budujemy nadal nasze masońskie dusze i nasze warsztaty. Ewa przyjeżdża do Polski w przyszłym tygodniu. Potem będę Ją gościć u siebie w domu – wiele razy byłam w jej mieszkaniu w Paryżu. I mam nadzieję, że jeszcze będę! Słowa „Dziękuję Ewo” są wiecznie żywe zatem. 🙂
PS Na zdjęciu ja (z lewej) z Ewą (z prawej) oraz Dominiką (w środku), przebywającą już na Wiecznym Wschodzie. Jest wrzesień 1993 r.
Sprawdziłam: moja ASZERA w papierze kończy się wierszykiem:
Było ognisko, gorąc i dym,
pozostał popiół, a ja w nim.
I co? I nic? Z popiołów hyc!
Mój najnowszy wierszyk jest o pewnej wariatce:
Wariatka, wariatka, chce księżyc i kwiatka.
Do golfiego dołka chce zrobić fikołka.
Wariatka, wariatka zamiast sukni – szmatka
Zamiast mózgu – siano ukoszone rano.
Po co jej to siano? Po co k o p a siana???
Co wariatka kręci od samego rana?
Myśl brachu i czekaj, czekaj tatka latka…
Z należnym szacunkiem kłania się
wariatka
Rysiu w salonie zmienia się w Ryszarda I Długiego. Żyjemy przeważnie w zgodzie. Czasem wchodzi mi na komputer, gdy piszę różne mądrości lub głupości – zganiam go wtedy, nieraz przekupuję czymś smacznym, choć znowu zaczął kaprysić i nie wiem, co w tym dniu będzie dla niego smaczne a co nie. Jest nieprzewidywalny. Może dlatego nie nudny? Szkic o etyce Kotarbińskiego skończony. Teraz przez tydzień będę go dopieszczała. Na brydżu spotkałam przemiłą Swietę, Rosjankę spolszczoną bardzo, która – jak mówiła – chce pisać od razu skończone, kompletne teksty; od pierwszego do ostatniego słowa. A ja wręcz odwrotnie. Wspomniałam jej swoje początki – maszyna do pisania marki łucznik, którą dziadziuś mi kupił (za 5 tys. zł), bym na niej napisała pracę magisterską i kalka, która brudziła ręce, i korektor do literówek. Pamiętam też swoje komputerowe początki i jakąś dyskusję u rodziców (tata żył) przy stole, gdy z zachwytem mówiłam, jakie będę pisała książki na komputerze; że będę wracała do wątków, dopisywała, że stworzy się z tego dłuuuuuuugi ciąg. To była moja teoria, którą rzeczywiście wcieliłam w praktykę. Chyba czas wracać po tych ostatnich tygodniach smutków, zawirowań, zmian, niepokojów do czegoś normalnego dla mnie. Może to czas, by zacząć II tom Aszery???
