Jeśli Adam patrzył wczoraj o godz. 12.00 na nas z Wiecznego Wschodu, to był zadowolony. Było wzruszająco, podniośle, pięknie, ale i… normalnie. Było wiele pięknych mów siostry i braci masonów, ale najzwyczajniej o Adamie opowiedziała Jego… teściowa, czyli moja mamusia (ze mną pod rękę na zdjęciu, już po…). Opowiedziała jak go poznała w niezwykłych okolicznościach, o tym, że niezbyt była zadowolona, bo był od jej córki o wiele starszy, ale i o tym, jakim był dżentelmenem, jakim człowiekiem, co ludzi traktował tak jak swe koty i psy. Czyli dobrze. Było potem wiele słów o jego drodze masońskiej, ale na pogrzeb przyszli nie tylko masoni. Przyszło kilka osób z naszej działki, w Zalesiu. Jego najstarsi przyjaciele opowiedzieli mi podczas składania kondolencji, jak balowali w latach 50. z Adamem i Jego pierwszą żoną Anną (mówili o niej Andzia, usłyszałam o tym dopiero na cmentarzu). A córka naszej starej przyjaciółki powiedziała, że też chce być chowana po masońsku… Piszę troszkę żartobliwie, bo Adam przez całe swoje życie był człowiekiem, który lubił ludzi, imprezy, żarty. I taki właśnie miał pogrzeb! Przy dźwiękach Pierwszej Brygady, choć Jego ojciec Klemens, z którym teraz leży, trafił do Brygady Drugiej – do pierwszej nie zdążył, bo był za młody. Jesień jest właściwie dopiero od dzisiaj, wczoraj było lato – słoneczne, ciepłe, wspaniałe; takie jak całe życie Adama.
Tyle miałam wczoraj wydarzeń i wrażeń, że nie zrobiłam ani jednego zdjęcia (!) z otwarcia nowego roku akademickiego Chęcińskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, gdzie miałam wykład inauguracyjny o stuleciu równych praw politycznych Polek. Moja rodzicielka natomiast – prezeska tegoż Uniwersytetu, Zenona Dołęgowska – miała promocję swojej książki pt. Raj na tej ziemi. Fotkę, którą zamieszczam wyżej, zrobiła moja córka Ola, a poniższą zrobiłam dopiero u siebie, w Warszawie. Redagowałam tę książkę i byłam jej wydawcą. Mamusia opisuje w niej swoje przybycie na Ziemię Chęcińską w 1971 r., trudne lata adaptacji, pracę w Ośrodku Doskonalenia Kadr Medycznych, a potem emeryturę pełną społecznikowskich pasji – od ogródków działkowych poczynając, na wspomnianym Uniwersytecie kończąc. Książka ważna dla całej naszej rodziny, ale myślę, że i tej szerszej: czerwonogórskiej i chęcińskiej, bowiem są tam dziesiątki nazwisk ludzi, których mamusia znała, pracowała, kolegowała, szefowała czy przyjaźniła. Indeks wymienia ich wszystkich na bitych dziesięciu stronach. I ja się przewijam na kartach książki, i zmarły tata Tadeusz, wieloletni kierownik jaskini RAJ. To właśnie do RAJU nawiązuje tytuł, ale autorka rozszerza go na całą Ziemię Chęcińską, która zmienia się, pięknieje i rozkwita, do czego walnie przyczynił się obecny burmistrz Chęcin, pan Robert Jaworski – był na otwarciu i promocji, jako dobry i troskliwy gospodarz. O swoim wykładzie pisać nie będę, ale wnoszę z reakcji, że się podobał. 🙂
