Ślimakowe rogi

Jak ten ślimak miewam rogi,

nie jak diabeł – Boże drogi!

Nie jak czarcik – w żadnym razie,

zechcesz? – zaraz je pokażę. 🙂

Ślimak, krecik i Bóg

Kolejne, kolejne zdjęcia i filmy z powodzi. Ludzie krzyczący, płaczący, milczący, pełni rozpaczy, złości, niezgody. I zwierzęta – ryczą, wyją, drżą… Ten krecik płynął rozpaczliwie machając łapkami. I ktoś z łodzi wyciągnął rękę, nabrał krecika do czapki, no i uratował w ten sposób. Ale krecik się nie odmieni, w dalszym ciągu będzie rył na działkach, i któryś z działkowców wyciągnie go kiedyś i zatłucze. Prawa natury można zawiesić tylko na krótką chwilę. Ale tę właśnie chwilę człowiek zapamiętuje do końca życia. Gdy człowiek ratuje czapką kreta, gdy siedzący na kijku ślimak nadaje sens czekaniu i nadziei, gdy patrząc na uratowane pisklęta w pudełku, nie myśli się o jajkach i rosole, tylko że są piękne, małe i żyją. Ciągle żyją.

Czy to wtedy pojawia się między nami Bóg?

Gdzieżeś ty bywał czarny baranie?

Nawet nie jednego barana, a całe stado baranów i owiec ratowano z powodzi. Czarne były od mułu, jak ta moja czarna owca z niedawnego wpisu o czarnych kościelnych owieczkach. I beczały biedne beeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee… No, ale zostały uratowane. Mokre, złachmanione, ale żywe. Może jeszcze będą szczęśliwe? A slimaka już nie pokazują, ciekawe, gdzie przebywa teraz.

PS Acha, moja babcia była z domu Baran.

Jak Zeus z Europą…

Ślimak jak sam Zeus,

wziął mnie za Europę,

porwał na swej muszli,

o szczegółach – potem.

 

Ślimaczku, ślimaczku,

szczęsne nasze życie,

Jak Zeus z Europą

pofiglujem w życie.

 

Pofiglujem razem,

na pachnącym sianie,

aż staną ci różki

oraz nóżka stanie.

 

Ślimak włóczykij

 O czym myślał ten powodziowy ślimak, siedząc całą noc na kijku?

 

Zasnął ślimak w biegu, zatrzymał się w pędzie,

śni, że jest rycerzem… błędnym. A kim będzie?

 Czy zdąży na pewno pohulać z królewną?

Czy smoka zabije, poczuje, że żyje? 

Śnił, aż się obudził, a tu zwykłe rzeczy,

droga wciąż się dłuży, rzeczywistość skrzeczy.

Życie się ślimaczy,  nudne, że o rety,

ślimak z tej rozpaczy, wtrynił trzy kotlety,

nagle, cud! Eureka! Last minut za rogiem…

<Mogę przecież latać!> No i lataj z Bogiem.

 

MORAŁ:  Zamiast jak ten ślimak,

wlec się noga w nogę,

fruwaj, hen, po niebie!

Nie możesz? Ach – mogę!

 

Ślimaczek na kijku nie dał się powodzi!!!

Już po napisaniu przeze mnie wierszyka o pędzącym ślimaczku okazało się, żę pewien ślimak winniczek został bohaterem telewizyjnego reportażu powodziowego. Wlazł na kijek, na sam jego czubek i trzymał się dzielnie przez całą noc. Rankiem woda zaczęła opadać. Ślimak przeżył. Jego trwanie na tym kijku obserwowała rodzina zamknięta w swoim domu i kamerzysta z TVN. TVN potem pokazał to w reportażu, w Wiadomościach to powtórzyli, następnie w Szkle kontaktowym, w którym ślimaczkiem wruszył się sam redaktor Miecugow! To takie absurdalne, ale tak to właśnie jest. Nieraz ślimak staje się symbolem trwania, odwagi i nadziei. Ja też się tym ślimakiem wazruszyłam, razem z red. Miecugowem.

Damulka, czyli pędzi ślimak, pędzi…

 Pędzi ślimak pędzi,

 a mnie pupcia swędzi,

rączki mam zajęte,

nie obutą piętę,

skrzydełka na pleckach,

i do pępka kiecka.

Na ślimaczka wlizę,

kijaszkiem popędzę,

chciałam być damulką,

zmieniłam się w jędzę.

  

Mirka

Bogini samokrytyki