Dawno nie byłam na tak interesującej konferencji jak tej, zorganizowanej przez Społeczny Komitet Lewicy, poświęconej stuleciu nadania Polkom równych praw politycznych. Zorganizowana przez Danutę Waniek i Krzysztofa Janika konferencja odbyła się w czterech sesjach. Pierwsza była poświęcona historii ruchu kobiecego (zapamiętam z niej hasło Bóg – Honor – Matczyzna bardzo energetycznej wykładowczyni dr Małgorzaty Tkacz-Janik). Druga dotyczyła Polski Ludowej i niedokończonej emancypacji kobiet w tym czasie – tak zakłamywana przez obecnych władców Polski historia nabrała barw i historycznej prawdy. Dla mnie najciekawsza była trzecia sesja, w której próbowano odpowiedzieć na pytanie, dlaczego masowy ruch społeczny jakim była NSZZ Solidarność nie tylko nie poparł aspiracji emancypacyjnych kobiet lecz wręcz je zawrócił. Mówiła tu m.in. Barbara Labuda, z którą przeprowadziłam ostatnio długą rozmowę dla „Przeglądu”. Ostatnia sesja traktowała o strategiach emancypacyjnych na najbliższe lata. W przesłanym Liście prezydent Aleksander Kwaśniewski kazał lewicy dokończyć emancypację kobiet. Ja zastanawiam się – której lewicy? Jest ich w Polsce bez liku, przy starych strategiach nic z tego nie będzie. Ale kto wie, kto wie? Noże nowy ruch Roberta Biedronia da także nowy impuls emancypacyjny? O tym na konferencji nie było – to ja tak sobie rozmyślałam. Wystąpiłam tam też jako masonka (dziękuję za zaproszenie Danucie Waniek) po świetnym – jak zwykle – referacie prof. dr hab. Anny Kargol o prekursorkach – wolnomularkach z początku XX wieku. Myślę, że wielu obecnych nie wiedziało, że żywe masonki istnieją! 🙂 To się dowiedzieli. 🙂
Warszawski tygodnik „Przegląd” jestem jednym z nielicznych polskich periodyków, które od lat informują obiektywnie choć życzliwie o działalności polskiej masonerii. Miałam możliwość porozmawiać ostatnio z dziennikarzem pisma red. Bronisławem Tumiłowiczem o wolnomularzach i ich roli w dziejach Rzeczpospolitej. Rozmowa ukazała się w ostatnim numerze pisma. Z rozpędu napisałabym, że „Przegląd” można kupić w kiosku RUCH, ale muszę się wstrzymać. Z niedowierzaniem przeczytałam we „wstępniaku” red. nacz. Jerzego Domańskiego, że RUCH od wielu miesięcy nie płaci, jest winny redakcji ponad 300 tys. zł za sprzedane egzemplarze (nie zawodzi za to ponoć Kolporter)! To może zakłócić życie każdego pisma, ale te z międzynarodowym kapitałem zawsze sobie jakoś poradzą, czysto polski „Przegląd” ma gorzej. Trzymam oczywiście kciuki, aby i tym razem tygodnik poradził sobie z „obiektywnymi trudnościami”. Tyle już przeszedł.
Było nas trzy: Ola, Emilka i ja. W trzecim rzędzie na Wujaszku Wani Czechowa w reżyserii Wyrypajewa. Duża scena Teatru Polskiego i gwiazdy: Andrzej Seweryn, Karolina Gruszka, Maciej Stuhr, Anna Nehrebecka. Emilka – nastolatka poszła na ten spektakl trochę z musu, nawet chciałyśmy z Olą sprzedać jej bilet, bo co ciągnąć na siłę, ale w końcu sprzedać się nie udało. Siła i piękno spektaklu, słowo Czechowa w tłumaczeniu Iwaszkiewicza, gra aktorów, scenografia sprawiły, że sztuka sprzed 120. (z jakimś hakiem) lat ożyła na naszych oczach, a ekologiczne wizje Czechowa stały tak aktualne, że aż dreszcze brały. Po takim przeżyciu duchowym wiem że żyję, że czuję, że chcę jeszcze! Wracałyśmy połączone spektaklowymi emocjami. Było wspaniale!
Aszera 