Druga rocznica śmierci taty

Jutro będzie druga rocznica śmierci mego taty Tadeusza Dołęgowskiego. Na zdjęciu cztery pokolenia jego kobiet: żona Zenia, córka Mirka, wnuczka Oleńka i prawnuczka Emilka. Za nami tablica pamiątkowa, którą odsłonięto rok temu w podkieleckiej  Jaskini Raj, gdzie pracował od jej otwarcia w 1972 r. jako kierownik, a potem przewodnik. Oprowadzał po jaskini turystów, nawet wówczas gdy przekroczył  80-tkę. Bardzo to lubił. Lubił w ogóle ludzi, spokojny, uśmiechnięty, trochę wycofany prywatnie, miał swoją własną filozofię życiową; żyć i dać żyć innym. Nigdy, nikogo, do niczego nie zmuszał. Mam trochę cech po tacie, choć takim barankiem jak on nie jestem, tu wchodzą geny mamy – bojowniczki. Urna z prochami taty leży na cmentarzu w Porąbce – Sosnowiec, razem z moją babcią Czesławą Wolską i dziadkiem Stanisławem Wolskim. Oni wszyscy są nadal ze mną.

Raj Pana Tadeusza

Tata od 1972 r. był kierownikiem Jaskini RAJ pod Kielcami. Z Czerwonej Góry miał bliziutko – przez las, szybkim krokiem niecałe 10 minut. Potem droga wydłużała się, bo chodził coraz wolniej. Gdy przeszedł na emeryturę prawie 20 lat temu, związków z Rajem nie zerwał, nadal oprowadzał turystów i robił tak do 80. roku życia. Kiedyś zasłabł podczas podziemnej wędrówki i odtąd skończyły się jego przewodnickie dyżury. Przeżył to bardzo, ale niewiele o tym mówił. Taki był – raczej milczący.