Loże pamięci

Całą jesień kogoś żegnam. Żegnam się też ze sobą starą, ze swoimi wyobrażeniami o sobie, złudzeniami, przekłamaniami. Inaczej patrzę nawet na swój obraz pt. Kosmiczny zegar; wcześniej widziałam 5 minut, teraz widzę ogromną resztę, która mi z tej godziny pozostała. Dziwne.

W ostatnią środę byłam na Loży żałobnej, Loży pamięci w Cezarym Leżeńskim, loży należącej do Wielkiego Wschodu Polski, który zawsze był mi bliski przez związki rodzinne i przyjacielskie. Loża uczciła pamięć sióstr i braci – było ich siedmioro – którzy odeszli na Wieczny Wschód, dawniej i dopiero co, „covidowo”. ;-( Piękny, podniosły, nostalgiczny rytuał… Podobny prowadziłam sama, miesiąc temu, podczas Loży Żałobnej za moją zmarła siostrę Małgosię Misiunę, jedną z pionierek polskiej masonerii kobiecej. Zauważyłam, będąc u Cezarego Leżeńskiego, że najlepiej pamiętam właśnie… Jego. Mam go w oczach i teraz: smukły, przystojny, energiczny, uśmiechnięty. Był kolegą Adama, obaj swego czasu pracowali w „Kurierze Polskim”, piśmie wydawanym przez Stronnictwo Demokratyczne. Przychodził do nas regularnie w latach 90-tych, z kolejnym artykułem do „Wolnomularza Polskiego”. Te artykuły złożyły się później w książkę „Masoni bez maski. Małgosia, której zdjęcie wisi u nas w loży w jednej z sal, też zapaliliśmy świeczkę, i siostrze Halince, i memu Adamowi. Wspomnieliśmy na agapie trzech Wielkich Mistrzów WWP, których portrety leżą w kąciku na kupce, ponoć dlatego, że zostanie stworzony Kącik Pamięci. Oby! Nie wiem, czy w grudniu jakieś loże będą pracowały. Nasze kobiece pewnie rytuał Jana Zimowego odbędą wirtualnie, zanim nie minie szczyt pandemii. Oby do wiosny!