Dzięcioł i sroczka

Zakochała się sroczka w dzięciole,

“Panią dzięciołową od jutra być wolę,

niż płochą sroczką – panienką,

uwinę się z tym bardzo prędko”.

 Przystroiła się sroczka w korale,

na dodatek owinęła szalem,

a na łapki wsunęła pierścionki,

na dziób czarne plamki biedronki.

 Skradła zapach niewinnej konwalii,

“pożyczyła” kwiatek azalii

i czapeczkę z zielonego mchu,

aby dzięcioł padł wprost bez tchu.

 Co z tego, gdy dzięcioł wciąż puka,

w chorym drzewie korników szuka,

i na boki wcale nie patrzy

po prostu nie potrafi inaczej.

 “Szkoda czasu” – sroczka zmyka,

“Nie zmienię pracoholika”.

 Pocieszyła się złotą łyżeczką,

którą zaraz “znalazła” nad rzeczką,

i zwędziła prababci korale,

bo i sroczka nie zmienia się wcale:

„pożyczalska”  i pracoholik,

każde sobą zostać woli.