Jedna, jaką mam…

OTO JA, MIRUNIA W PRZEDSZKOLU. KUDOWA-ZDRÓJ 1958 (?)

„Pisz Mirka, pisz!”. Takie „wezwanie” dostałam ostatnio zza Pirenejów. Zbyszek, którego pamiętam jako szczupłego blondynka spod kudowskiej wsi – Dańczowa, właśnie tam się znalazł na skutek rozmaitych kolejek losu. Dostał ostatnio ode mnie, a właściwie od mojej mamy Zeni, która była przyjaciółką jego mamy (obie nauczycielki wiejskie swego czasu, takie prawdziwe Siłaczki) książkę. Nie warto było? – tak brzmi jej tytuł. Mamusia opowiada tam o kudowskich latach, o naszym życiu, szkole, swoich uczniach i ich rodzicach. Kawał polskiej historii. W roku przyszłym przypadnie 70. rocznica odzyskania „Ziem Odzyskanych”. Ciekawe, jak o tym będą pisać… No bo te ziemie przypadły nam z „niesłusznych” wyroków historii. Mieszał w tym Stalin, i Armia Czerwona tam stała.  Ale na tych ziemiach toczyły się polskie losy. Także i moje. To było dzieciństwa, cudne – jak wspominam – niegłodne i niechłodne. Także dzieciństwo mego kolegi Zbyszka, teraz spod Pirenejów. Gdy piszę te słowa, słucham melodii z Radia Nostalgia. Tyle tam piosenek, które pamiętam z rodzinnego domu, które śpiewała mamusia, a głos miała piękny. Tak splata się wielka historia z małą historią. Ta wielka jest ponoć „niesłuszna”. Ta mała jest… jedyna, jaką mam.