Fenicjanki

Byłam na spotkaniu pewnej dużej multiagencji ubezpieczeniowej (mówiono prawie wyłącznie o wykonywaniu planów sprzedażowych) i narysowałam swoją książkę. Nazwałam  ją FENICJANKI, z podtytułem: EUROPA, JEZABEL, DYDONA. Na rysunku pierwsza jest Europa. Porwał ją Zeus pod postacią białego, pięknego byka, spacerującego spokojnie nad brzegiem Morza Śródziemnego. Już wiem, że rysunek jest niezbyt dokładny, bowiem wedle świadectw pewnego poety z II w pne, Europa trzymała Byka-Zeusa za jeden róg, a w drugiej ręce miała kwiaty. Peplos jej było purpurowe, pewnie była to słynna purpura tyryjska. Barwnik Fenicjanie uzyskiwali susząc pewnego ślimaka. Dziś ślimak wymarł – purpura jest syntetyczna i noszą ją nie tylko królowie. Drugi rysunek przedstawia Dydonę, a właściwie Elissę (Dydoną została dzięki Wergiliuszowi), jak ucieka z Tyru i nie wie jeszcze, że założy Kartaginę. Jest 814 r. pne. Jej statek zahacza o Cypr, skąd uwozi kapłana Asztarte i grupę dziewcząt. Nie wiadomo mi na razie, czy Cypryjczycy (najwcześniej skolonizowana wyspa przez Fenicjan) poszli w nieznane dobrowolnie, czy za namową. Ostatnia postać oczywiście to biblijna Jezabel, kapłanka Aszery/Asztarte, żona króla izarelskiego Achaba (to on był chyba babą w tym związku), matka Atalii, która jak i ona sama źle skończyła, tyle że pierwsza w Izraelu, a druga w Judzie. Zajrzałam dzisiaj w Google, co oferuje pod hasłem  FENICJANKI i zamarłam: Był już taki tytuł! Po chwili odetchnęłam. Uffff, ale 2500 lat temu  okładem. Ajschylos grecki napisał tragedię pod tym tytułem. „Moich” Fenicjanek na szczęście tam nie ma, tylko ponura historia tebańska. Teby – już to wiem – jak najbardziej jednak z Fenicją są związane. Założycielem miasta był wedle mitologii greckiej rodzony brat uwiedzionej Europy, który na rozkaz ich ojca wyruszył na poszukiwania siostry. Chyba jej nie znalazł, za to idąc za pewną krową, co poradziła mu Sybilla z wyroczni Apollina z Delf, założył miasto Teby.  CDN

Tagi: Dydona, Europa, Fenicjanki, Jezabel